Job (persoon): verschil tussen versies

'''Job''' is de hoofdpersoon van het [[Job (boek)|boek Job]], een vrome, rechtvaardige en met veel bezittingen gezegende man in het [[Uz (land)|land Uz]],

 

 

In een vergadering van de zonen van God (de engelen), waar ook de Satan verschijnt, spreekt de Heer over de godsvrucht van zijn knecht Job, maar Satan vraagt, of het om niet is, dat deze man God vreest. Hij oppert zo het vermoeden, dat Job alleen door baatzucht geleid wordt en in tegenspoed anders zal worden. Om Satans beweren tot schande te maken, wordt Job in zijn hand gegeven, onder voorwaarde alleen, dat de rechtvaardige zelf gespaard wordt. Terstond maakt Satan van de ontvangen vergunning gebruik, en het is door zijn toedoen, dat de rijke en gelukkige herdersvorst op één dag al zijn kudden, knechten en kinderen verliest.

 

Met schuldbesef en ootmoed vervuld, ziet de lijder zijn zonde in, en erkent zwijgend, wat Elihu hem te laste legt. Daarop volgt de openbaring van de Almachtige zelf, die vanuit een onweer de onbegrijpelijke wonderen van zijn almacht in de schepping, onderhouding en besturing van de wereld in majestueuze taal ontwikkelt (Job. 38-41), Job tot schulderkentenis over het vermetele van zijn woorden brengt en zijn drie vrienden wegens hun dwaze redeneringen berispt.

 

Aan het slot van het boek Job wordt verhaald, hoe de zwaar beproefde man, ter beloning van zijn trouw en standvastigheid, weer werd als te voren, ja nog rijker en gelukkiger dan toen. Na dezen leefde hij nog 140 jaren en stierf, oud, van leven verzadigd (Job. 42).