Tunesië

Tunesië is een land in Noord-Afrika, met 10,5 miljoen inwoners (2010). Meer dan de helft van de bevolking is jonger dan 25 jaar. Tunesië is met een oppervlakte van 164.150 km2 vier keer zo groot als Nederland en ruim vijf keer zo groot als België.

De hoofdstad is Tunis. De officiële taal is Arabisch; Frans en Italiaans worden als handelstaal gebruikt. De staatsvorm is die van een presidentiële republiek.

In de Arabische wereld is Tunesië het meest beïnvloed door de Europese cultuur. De vrouwen hebben er de meeste rechten, vergeleken met andere Arabische landen. De beweging der Islamisten is er zwakker en gematigde pro-democratische krachten zijn er sterker dan in andere Arabische landen.

De Islam is krachtens de grondwet de staatsgodsdienst. De overgrote meerderheid van de bevolking is moslim.

De christelijke gemeenschap in Tunesië is klein: 0,24% van de bevolking, ongeveer 25.000 zielen (2010). Het overgrote deel daarvan, 22.000, is rooms-katholiek, van wie slechts een klein deel praktiserend is. De overige 3000 christenen behoren tot protestantse gemeenten, waarvan de anglicaanse kerk in Tunis de grootste is. Veel van de christenen in Tunesië zijn immigranten. De gelovigen hebben het (anno 2010) niet gemakkelijk. Het bedrijven van zending is niet toegestaan. Ex-moslims worden vrijwel altijd verstoten worden door de familie. Officieel zijn bekeringen van islam naar christendom niet verboden, maar bekeerlingen worden nauwlettend in de gaten gehouden. Onder christenen zijn er naar verhouding opmerkelijk veel werkloos.

Tunesië is één van de twee Arabische landen met een grote Joodse gemeenschap.

De buurlanden zijn Algerije en Libië. Met Israël worden (anno 2010) geen diplomatieke betrekkingen onderhouden. In Tunesië zijn sterke pro-palestijnse en anti-Israelische sentimenten.

Geschiedenis

Uit de 11^e eeuw voor Christus dateren de oudste Fenicische nederzettingen.

In 146 v.C. wordt Carthago, een belangrijke staat, door de Romeinen veroverd.

In de 7^e eeuw n.C. veroveren de Berbers het land.

In 1574 wordt het gebied Turks.

In 1705 verklaart de dynastie der Hoesseiniden zich onafhankelijk.

In 1881 stelt Frankrijk een protectoraat over Tunesië in, om zijn belangen in Algerije te beschermen.

In 1943 waren in Tunesië gevechten Duitse en geallieerde legers.

Na de Tweede Wereldoorlog wordt de nationalistische beweging, georganiseerd in de Neo-Destour, sterker.

In 1954 krijgt Tunesië zelfbestuur.

Op 20 maart 1956 wordt Tunesië onafhankelijk van Frankrijk.

Op 25 juli 1957 wordt de bey (Sidi Lamine) afgezet, de monarchie afgeschaft en de republiek uitgeroepen. Tot president werd gekozen Habib Bourguiba.

In 1959 wordt president Habib Bourguiba herkozen.

In 1964 wordt president Habib Bourguiba herkozen.

Op 2 oktober 1987 wordt Zine El Abidine Ben Ali door Bourguiba als premier aangesteld.

Op 7 november 1987 zet Ben Ali president Bourguiba af en wordt zelf president.

Op 1 juni 1959 wordt de grondwet aanvaard.

In 2009 wordt Zine el-Abidine Ben Ali, de tweede president na de onafhankelijkheid, met bijna 90% van de stemmen gekozen voor een vijfde termijn.

Op 14 januari 2011 breken onlusten uit die leiden tot een volksopstand. Aanleiding was een straatverkoper met een academische graad die zichzelf in brand stak uit frustratie over het uitblijven van een passende baan. De bevolking is ontevreden over de werkeloosheid, de hoge prijzen, de corruptie en het gebrek aan vrijheid. De dictator Zine el-Abidine Ben Ali neemt de vlucht, na 23 jaar aan de macht te zijn geweest. Een machtswisseling vindt plaats. Christenen hopen dat de politieke verandering hen meer vrijheid brengt.

Onder het bewind van Ben Ali waren islam en politiek streng van elkaar gescheiden. Elke religieuze partij was verboden. Sinds de val van Ben Ali zijn er spanningen tussen seculiere en islamistische Tunesiërs.

Bronnen

Mark Wallet, Christenen Tunesië hopen op meer vrijheid, artikel op RefDag.nl dd. 18 jan 2010.

A.F. Wyers (red.), GP Encyclopedie, s.v. Tunesië. Amsterdam: Geïllustreerde Pers, 1969.