Valerius Licinianus Licinius

Valerius Licinianus Licinius (265 — 325) was een Romeins keizer van 11 november 308 tot 19 september 324.

Gouden munt met de beeltenis van Licinius.

Hij was in Dacië geboren en oorspronkelijk een boer, maar doorliep als soldaat al de rangen van het leger en klom uit een zeer eenvoudige positie tot de hoogste ambten op. Zelfs werd hij met de steun van keizer Diocletianus door keizer Galerius te Carnuntum tot Augustus benoemd (11 november 307).

In 311 vaardigde Galerius een door keizer Constantijn en Licinius mede-ondertekend edict ten bate der christenen uit, dat echter weinig uitwerking had. Ten eerste was de toon van het stuk voor de christenen uiterst hatelijk; vrijheid werd hun slechts gegund, omdat zij toch maar hardnekkig vasthielden aan hun dwaling. Maar bovendien liet reeds zes maanden later keizer Maximinus de christenen opnieuw vervolgen.

Werkelijk grote verandering kwam eerst toen Constantijn Maxentius overwonnen had (312).

Samen met Licinius vaardigde hij weldra een edikt uit (313), dat voor de aanhangers van verschillende godsdiensten bepaalde vrijheden behelsde. In elk geval ieder christen mocht zonder bezorgdheid of overlast zijn godsdienst belijden. Nadat Licinius keizer Maximinus overwonnen had, werd dit edikt geldig voor het gehele Romeinse rijk. In 313 huwde Licinius met de zuster van keizer Constantijn en sloot een verbond met dezen. Hij kreeg het Oosten en Constantijn het Westen.

In 314 kwam hij echter met keizer Constantijn in oorlog. Tweemaal werd hij door Constantijn geslagen en tot afstand van haast al zijn Europese bezittingen gedwongen. Onder Licinius hadden de christenen het weer een tijdlang zwaar te verduren; velen werden van vermogen en vrijheid beroofd, synoden werden verboden, het vieren van het avondmaal bemoeilijkt, de christenen van het hof verwijderd en, wat meer zegt, ook uit het leger gestoten; op enkele plaatsen vloeide zelfs bloed. Vele christenen namen de vlucht naar de woestijnen, de kloven en de bergen.

In 323 ontbrandde een tweede oorlog, maar opnieuw werd Licinius door Constantijn overwonnen en moest hij de kroon neerleggen (324). Beschuldigd van aan een samenzwering tegen Constantijn te hebben meegedaan, werd hij een jaar later (325) door verworging ter dood gebracht.

Bron

F. W. Grosheide, J.H. Landwehr, C. Lindeboom, J.C. Rullmann, Christelijke Encyclopaedie voor het Nederlandsche volk. Kampen: J.H. Kok, 1925-1931. Zes delen. Tekst van het lemma 'Licinius (Publius Flavius Valerius)' is onder wijziging verwerkt op 26 mei 2019.