→Beoordeling van het achterliggende denken
Regel 137:
Christenen maken geen principieel verschil tussen menselijk leven voor of na de geboorte, noch tussen een ongeborene met een handicap of zonder een handicap.
{| class="wikitable"
| style="padding: 15px; | '''Welk kind?'''<br><br>
Op een dag ging een bezorgde vrouw naar haar gynaecoloog en zei: “Dokter ik heb een serieus probleem en heb wanhopig uw hulp nodig! Mijn baby is nog niet eens 1 jaar oud en nu ben ik alweer zwanger. Ik wil helemaal niet dat de kinderen zo snel na elkaar komen.” <br><br>
De dokter zei: “Ok ik begrijp wat je bedoelt en wat wil je dat ik nu doe?” <br><br>
Ze zei: “Ik wil mijn zwangerschap beëindigen en ik reken daarbij op uw hulp.”<br><br>
De dokter dacht hierover na en na enige stilte zei hij tegen de vrouw: “Ik denk dat ik een goede oplossing heb voor uw probleem, die bovendien ook nog minder gevaarlijk voor u is.”<br><br>
De vrouw glimlachte, nu ze dacht dat de arts haar verzoek accepteerde. Daarna ging de arts verder: “De oplossing dat u niet de zorg hoeft te dragen voor twee baby’s op hetzelfde moment, is degene die nu in je armen is te vermoorden. Op die manier heeft u nog een aantal weken rust voordat de andere is geboren. Want als het besluit is om er een te doden, dan maakt het niet uit welke dat is. Bovendien is er geen gevaar voor je eigen lichaam als je kiest voor de baby in je armen.”<br><br>
De vrouw was zeer geschokt en zei: “Nee dokter! Dat is verschrikkelijk! Het is een misdaad om een kind te doden!”<br><br>
“Ik ben het met je eens” antwoordde de dokter. “Maar omdat ik dacht dat u er op voor was, dacht ik dat dit misschien de beste oplossing was.”<br><br>
De arts glimlachte, zich realiserend dat hij zijn punt had gemaakt. Hij overtuigde de moeder dat er geen verschil is in het doden van een kind dat al geboren is en een die nog in de baarmoeder is. De misdaad blijft hetzelfde!<br><br>
(Fictieve illustratie. Uit het Engels vertaald door Jan Pieter van de Giessen, 2011[27])<br><br>
'''Ruimte bieden'''<br><br>
"Het aborteren van kinderen met het syndroom van Down is langzamerhand vanzelfsprekend geworden. Dit laat zich niet eenvoudig beantwoorden met de opmerking dat dit de persoonlijke vrijheid van vrouwen is. Er staat namelijk iets veel groters op het spel. Zijn wij nog bereid onvoorwaardelijk ruimte te bieden in ons leven en in onze samenleving voor kinderen die aan onze zorg worden toevertrouwd? Of moeten kinderen eerst de test goed doorstaan voordat zij geboren mogen worden?" <br><br>
''Carla Dik-Faber'' (2013), lid van het Nederlandse parlement[26]
|}
== Voetnoten ==
| |||