geen bewerkingssamenvatting
k (→Bron) |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| (5 tussenliggende versies door 2 gebruikers niet weergegeven) | |||
Regel 1:
'''Deuterocanonieke boeken''' zijn de tien (of volgens sommigen elf) geschriften die, hoewel ze niet tot de Hebreeuwse [[canon]] (= de lijst van gezaghebbende heilige geschriften van het Oude Testament) behoren, door de [[Rooms-Katholieke Kerk]] en de oosters-orthodoxe kerken gezaghebbend worden geacht.
Deze geschriften zijn:
{| class="wikitable sortable"
Regel 15 ⟶ 14:
| Hebreeuws/Aramees
|-
|
| 195-170 v.Chr.<ref>P. Beentjes, de wijsheid van Jesus Sirach;
Damon 2006</ref>
Regel 26 ⟶ 25:
| Grieks
|-
| [[Esther (Grieks)|Toevoegingen op Ester]]
| 100 v.Chr.?
|
Regel 41 ⟶ 40:
| Grieks
|-
| [[Judith (boek)|Judith]]
| Ca. 100 v.Chr.
| Novelle
Regel 65 ⟶ 64:
| Liederen
|
|}Ze zijn ontstaan in de periode tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Ze zijn opgenomen in de Septuagint (de tussen ca. 225 en 100 v. Chr. vervaardigde Griekse vertaling van het Oude Testament). [[Hiëronymus]] nam ze, pas na aandringen van Augustinus van Hippo en Paus Damasus I, in zijn Latijnse [[Vulgaat|Vulgaatvertaling]] op. Hij noemde ze, zonder afkeurende bedoeling, "[[Apocriefen|apocrief]]".
Het Concilie van Ferrara-Florence (1441) en het Concilie van Trente (1546) stelden nog eens dat de Vulgaat de norm was en bevestigden daarmee het gezag van deze boeken. De verklaring te Trente was een reactie op de protestantse Bijbelvertalingen die in de decennia ervoor waren vervaardigd, waaronder de Lutherbijbel (1534). Maarten Luther en andere hervormers erkenden de tien boeken niet als gezaghebbend en sindsdien worden ze door protestanten "apocrief" genoemd, waardoor het woord "apocrief" een negatieve bijklank kreeg.
| |||