Filistijnen: verschil tussen versies

 

Toen het '''koninkrijk van Israël verdeeld''' was, herwonnen de Filistijnen hun onafhankelijkheid meer of minder. God gebruikte hen soms om Zijn schuldige volk te straffen, en op andere momenten gaf Hij vrome koningen van Zijn volk macht over de Filistijnen. 

 

Daarna werden zij, eerst door de Assyriërs onder Sanherib, vervolgens door de Egyptenaren onder farao Necho, ten laatste door de Chaldeeërs onder Nebukadnezar overwonnen en nagenoeg geheel '''vernietigd'''. In de profeten wordt de vernietiging van hun land en hun overblijfsel aangekondigd. Zefanja kondigt de dag van Jhwh aan en noemt de Filistijnen als eerste naburige volk van Israël dat geoordeeld zal worden.<blockquote>''Sef 2:4 Want Gaza zal verlaten worden en Askelon tot woestenij zijn; Asdod, midden op de dag zal men het verdrijven, en Ekron zal ontworteld worden. Sef 2:5 Wee [u], bewoners van het gebied aan de zee, volk van Kretenzers, het woord van de HEERE is tegen u! Kanaän, land van de Filistijnen! Ik zal u verdelgen, zodat er geen inwoner [meer] is. Sef 2:6 Het gebied aan de zee zal [tot] weiden worden met putten voor herders en kooien voor kleinvee. Sef 2:7 En het gebied zal zijn voor het overblijfsel van het huis van Juda, zodat zij daarin zullen weiden. ’s Avonds zullen zij in de huizen van Askelon neerliggen, want de HEERE, hun God, zal naar hen omzien en een omkeer in hun gevangenschap brengen.'' (HSV)</blockquote>Jeremia, een jongere tijdgenoot van Zefanja spreekt een profetie tegen de Filistijnen (Jer. 47). Na die tijd is van hen als volk geen sprake meer.<blockquote>''Jer 47:4 vanwege de dag die komt om alle Filistijnen te verdelgen, om elke overgebleven helper van Tyrus en Sidon uit te roeien. Want de HEERE zal de Filistijnen verdelgen, het overblijfsel van het kustland van Kaftor. (HSV)''</blockquote>Van hun binnenlandse aangelegenheden is ons weinig bekend. De vijf versterkte steden van de Filistijnen, met hun onderhorige dorpen, waren Gaza, Ashkelon, Ashdod, Gath en Ekron. De Filistijnen waren afgodendienaren. Zij vereerden, even als de Feniciërs, Astarte (Astarot), Dagon en Atergatis, terwijl Baäl-zebub te Ekron zijn hoofdzetel had. 1 Sam. 5:2; 31:10; 2 Kon. 1:2; Jer. 47; Eze 25:15-17; Am. 1:7,8; Zef. 2:5. Zij waren tegen de besnijdenis gezind. Of hun taal inderdaad tot de Semietische behoorde, is door sommige geleerden betwijfeld, door anderen beweerd.

De tegenwoordige '''[[Palestijnen]]''', van wie velen [[Israël (staat)|Israël]] haten, noemen zich Filistijnen. De tegenwoordige Gazastrook, door Israël afgestaan aan de Palestijnen, valt deels samen met het historische gebied van de Filistijnen. 

 

De Filistijnen vertegenwoordigen typologisch of figuurlijk-geestelijk de aanmatiging en binnendringing van de mens in het vlees (niet in de Geest, Rom. 8:9) in datgene wat God toebehoort. Zij woonden met de Israëlieten in het beloofde land, zoals [[dolik]] met de tarwe in Gods koninkrijk. In de dagen van Eli werden de Israëlieten overwonnen en de ark van het verbond geroofd. Zij verdrukten Israël 40 jaren, totdat de richter en Nazireeër Simson tegen hen optrad. Zij maakten en hanteerden ijzeren wapens. Deze lichamelijk onbesnedenen staan voor de geestelijk onbesnedenen die slechts in naam christen zijn. 

 

Paulus verkeerde 'in gevaren onder valse broeders' (2 Cor. 11:26)<blockquote>''2Co 11:26 Dikwijls op reis, in gevaren van rivieren, in gevaren van rovers, in gevaren door volksgenoten, in gevaren door de volken, in gevaren in de stad, in gevaren in de woestijn, in gevaren op zee, in gevaren onder valse broeders; (TELOS)''</blockquote>Paulus wijst op 'binnengeslopen valse broeders,' die gelovigen tot slavernij onder de wet wilden brengen. <blockquote>''Ga 2:4 en dat vanwege de binnengeslopen valse broeders, die zich hadden binnengedrongen om onze vrijheid te bespieden die wij in Christus Jezus hebben, met het doel ons tot slavernij te brengen. (TELOS)''</blockquote>

 

C. Lindeboom, ''Bijbelgids, of Handleiding tot het verkrijgen van Bijbelkennis.'' Middelburg: Stichting de Gihonbron, 2009. Bewerking door J. Pluimers van de uitgave uit 1929. Tekst hieruit is, onder toestemming, in oktober 2011 tekst verwerkt.