Justinus de Martelaar: verschil tussen versies

'''Justinus de Martelaar''' (c. 100 – c. 165), ook ''Justinus Martyr'' en ''Justinus de Wijsgeer'' genoemd, uit Flavia Neapolis in Palestina, was eerst heiden, maar ging later tot het Christendom over. Hij is een van de meest-bete­kenende apologeten (geloofsverdedigers) uit de na-apostolische tijd. Hij onderging de martelaarsdood in 165 n. C. Hij is de schrijver van een apologie in twee delen en andere werken. Vele werken die hem vroeger toegeschreven werden, zijn niet van hem.

Toen hij zich teruggetrokken had en aan het strand dervan de zee vertoefde, hoorde hij van een grijsaard, dat de Platonische wijsbegeerte de ziel van de mens niet bevredigen kon. Toen hij vroeg: "wie moet dan mijn leermeester zijn", antwoordde de grijsaard: "u moet de profeten van Israël lezen". Hij volgde die raad op.

Een diepe indruk maakte op hem de doodsverachting derdie Christenende christenen aan de dag legden. Hij hoorde dat de Christenenzij boven alles werden beschuldigd, dat zij in hun vergaderingen zich aan schandelijkheden schuldig maakten. En toch zag hij, dat zij met grote volharding de dood onbevreesd tegen gingen, waaruit hij besloot, dat het niet mogelijk was, dat zulke mensen een zodanig slecht leven zouden leiden, aangezien boosdoeners geen hoop op een beter leven kunnen hebben, maar schrikken voor de dood.

Na een naarstig onderzoek van de Heilige Schrift, verliet hij dan ook het heidendom, en nam de christelijke godsdienst aan. Hij was dertig jaar oud toen hij Christenchristen werd.

Hij werd nu onderwezen door leerlingen der apostelen. Hij maakte zulke vorderingen in de kennis van die godsdienst, dat hij leraar werd van het Evangelie. Hij besloot als een wandelende leraar, in de filosofen-mantel ge­huld, de Heidenen, in het bijzonder hun wijsgeren, voor het Christendomchristendom te winnen. Voor dit doel kwam hij tweemaal naar Rome.

Hij beschermde het christelijk geloof kloekmoedig met schrijven, en zond zelfs verdedigingsgeschriften aan de keizer zond, om de Christenenchristenen te verontschuldigen van de lasteringen, waarmee zij werden bezwaard. Hij wekte ook vele mensen tot het martelaarschap op.

In Rome werd hij waarschijnlijk door zijn doodvijand Crescens aangeklaagd en terechtgesteld in het jaar 165. Dikwijls redetwistte hij met Crescens, een onbeschaamde wijsgeer, maar overwon hem menigmaal en maakte hem beschaamd. Deze wijsgeer vatte daarover zulk een dodelijke haat tegen Justinus op, dat hij hem in zijn hart de dood had gezworen. Van die tijd af aan hield hij dan ook niet op hem lagen te leggen en als Christenchristen aan te klagen, totdat hij als met Justinus' bloed zijn dorst gelest had, gelijk Tatianus, een leerling van Justinus, in zijn redevoering tegen de Grieken of heidenen over hem klaagt, dat hij niet alleen Justinus, maar ook hem naar het leven had gestaan, omdat zij hem en zijns gelijken, als wulpse dieren en bedrieglijke wijsgeren, in het openbaar hadden bestraft.

Justinus werd op zijn aanklacht gevangen genomen, en, daar hij  weigerde het Christendomchristendom af te zweren, werd hij eindelijk ter dood veroordeeld, en, na vooraf gegeseld te zijn, met de bijl onthoofd, in het jaar onzes Heren 165.