Vaars: verschil tussen versies

'''Hebreeuws.''' Het Hebreeuwse woord is ''eglah,'' het komt 14 keer voor in het Oude Testament. De Statenvertaling vertaalt het woord door “jonge koe” (4 keer), “vaars” (4 x), “kalf” (3 x), “vaarze” (2 x), “koetje” (1 x). De NBG51-vertaling vertaalt door “jonge koe” (8x), “kalf” (3 x), “Eglat-selisia” (2 x, Jes 15:5)), “koekalf” (1 x).

Het Hebreeuwse woord ''eglah'' komt de eerste keer voor in Gen 15:9:  <blockquote>''Ge 15:9 En Hij zeide tot hem: Neem Mij een driejarige vaars, en een driejarige geit, en een driejarigen ram, en een tortelduif, en een jonge duif.'' ''(SVV)''</blockquote>De Naardense vertaling heeft hier: ‘kalf’. De NBG51-vertaling: ‘jonge koe’. NBV'04, Willibrord '78, Willibrord '95 en Canisius hebben: ‘koe’.

== As van een rode vaarskoe ==

In Numeri 19 vormt de as van een verbrande rode vaarskoe samen met levend water een middel tot reiniging. <blockquote>''Nu 19:2  Dit is de wetsverordening die de HEERE geboden heeft: Spreek tot de Israëlieten [en zeg] dat zij een rode koe zonder enig gebrek bij u moeten brengen, waaraan geen onvolkomenheid is, waarop nog geen juk gekomen is.'' (HSV)</blockquote>In het Hebreeuws wordt het woord ''parah'' = koe gebruikt, niet ''eglah'' = kalf, jonge koe<ref name=":0">Aldus de [[Misjna]] Para 1:1, aangehaald in: [https://www.youtube.com/watch?v=5LlSYIhVKr0&t=1m30s The Red Heifers — Signs of the Times?] Youtube.com: Soothkeep, 2 okt. 2022. Vanaf 1 min. 30 sec. </ref>. De rode koe kan jong zijn, een vaars, of een volwassen koe<ref name=":0" />. De Statenvertaling vertaalt 'parah' in Num. 19:2 door 'vaars'. <blockquote>''Nu 19:2  Dit is de inzetting van de wet, die de HEERE geboden heeft, zeggende: Spreek tot de kinderen Israëls, dat zij tot u brengen een rode volkomen vaars, in welke geen gebrek is, op welke geen juk gekomen is.'' (SV)</blockquote>'''Offerande voor de zonde.''' De boeken Leviticus en Numeri stellen ons de offerande voor de zonde uit drie oogpunten voor: 1. de grote verzoendag, Lev. 16; 2. het zond- en schuldoffer, Lev. 4-5; 3. de offerande van de rode vaars, Num. 19. Het boek Numeri verhaalt ons de reis van de Israëlieten door de woestijn, type van de loopbaan van de christen in deze wereld, gedurende welke hij zich met vele dingen verontreinigt, die de praktische gemeenschap met God afbrekenverstoren.

* <u>Door aanraking van een dode.</u> Behalve dit karakter hadden die zonden een ander gemeenschappelijk kenmerk. In alle gevallen, waarvan ons gesproken wordt, was de verontreiniging veroorzaakt door de aanraking van een dood lichaam of van hetgeen daarmee in verband stond. Men kon zich niet verontschuldigen wegens onkunde, als men verontreinigd was, want iedereen kon weten, wat de dood was. Zij was het volkomenste en tastbaarste bewijs der zonde: "Ten dage als u daarvan eet, zult u zeker sterven," "Het loon van de zonde is de dood." De zonde was dus door haar gevolgen openbaar gemaakt, zodat iemand, die met de dood in aanraking kwam geen enkele verontschuldiging kon voortbrengen.

'''Plaats van verontreiniging.''' De verontreiniging bij de aanraking van een dode kon in twee plaatsen geschieden: in de tent en op het open veld. In het tweede geval was de persoon zelf alleen verontreinigd; in het eerste geval strekte de verontreiniging zich uit tot alles, wat in de tent was, en vooral tot elk ongedekt vat. Hoe veelvuldig komt deze laatste verontreiniging onder de christenen voor!

'''Graf.''' Het vierde geval was het graf. Men kon op een graf treden zonder het te weten, Luk. 11 : 44. De Heer gebruikt het beeld van het graf om de huichelarij van het hart ten toon te stellen, die van buiten wel fraai schijnt, en zelfs een naam van vroomheid heeft; maar van binnen vol doodsbeenderen en allerlei onreinheid is, Matth. 23: 27, 28. Het graf is een hart, dat vrijwillig onder schone schijn naar buiten, het bederf, dat het in zich bevat, verbergt. Zo waren de farizeërsfarizeeërs, die door de Heer berispt werden. En hoevele duizenden kinderen Gods raken die graven in hun wandel aan, terwijl zij de beginselen van de wereldgodsdienst overnemen, en zich vergenoegen met een schijnvroomheid, die niet aan de toestand van het hart beantwoordt! Helaas kan een Christen zich door een graf verontreinigen; hij ook kan, in deze zin, een huichelaar zijn. De apostel Paulus had deze verontreiniging gemeden; hij zocht niet de goedkeuring van de mensen, maar die van God; hij zei: "Wij zijn voor God openbaar geworden; en ik hoop, dat wij ook in uw gewetens openbaar zijn geworden." (2 Kor. 5: 11.) Als men het graf aanraakt, is men verontreinigd, en de gemeenschap is verbroken. Een enkele slechte gedachte is daartoe voldoende, een enkele begeerte in het hart verborgen, die nooit onder de ogen van enig mens is gekomen. Dikwijls zijn wij flauw en onvruchtbaar; het Woord boezemt ons geen belangstelling meer in, de vreugde en de kracht zijn verdwenen. Waarom? Wij weten misschien de oorzaak van dat alles niet, maar feitelijk is de gemeenschap verbroken. Laat ons aan God de reden vragen; Hij zal ons antwoorden, dat wij het graf aangeraakt hebben. Misschien zullen wij ons slechts over één enkele slechte begeerte te oordelen hebben, die ons hart voedt en koestert, die ene begeerte is voldoende om ons te verontreinigen.

Tot herstel van de ziel was het vóór alles nodig, dat het oog van het geloof het bloed zag, dat geofferd was voor de verzoening, en dat de zondaar voorgegaan was op de plaats, waar hij God kon ontmoeten. Er is voor de mens geen ontmoeting met God mogelijk zonder het bloed; hetzij op het dankofferaltaar, Lev. 4: 25, 34, of voor de tent der samenkomst, Num. 19:4, of op het gouden altaar, Lev. 4: 7, 18, of voor het voorhangsel, Lev. 4:6, 17, of voor of op het verzoendeksel, Lev. 16 : 14, 15. Zonder die eerste handeling van besprenging was er geen herstel mogelijk. Indien wij, na gezondigd te hebben, niet weten, dat Jezus Christus, de rechtvaardige, voor Gods aangezicht is als het zoenoffer voor onze zonden, dan blijven wij veraf staan, in plaats van tot Hem te naderen. Onze onwetendheid doet ons geloven, dat wij, door te zondigen, een zaak verloren hebben, die nooit kan verloren gaan, namelijk onze betrekking tot God, en wij laten die betrekking afhangen van ons gedrag, terwijl het onze gemeenschap is, die er van afhangt. Het gevolg van deze onwetendheid is niet herstel, maar wanhoop. Een ware reiniging in onze wandel zal altijd gegrond zijn op de volle verzekerdheid, die het bloed van Christus, onder Gods oog geplaatst, aan onze zielen geeft, en waarop onze blikken rusten, daar het God geheel voldoet.

[[Bestand:The Phillip Medhurst Picture Torah 557. Purification by the red heifer. Numbers cap 19 vv 1-10. Caspar Luyken.jpg|geen|miniatuur|1200x1200px947x947px|Verbranding van de rode vaarskoe buiten de legerplaats.]]

Allen die het verbrande lichaam van de rode koe hadden aangeraakt, waren onrein tot de avond. Hoezeer moet dit de ziel van de geloovigegelovige van de afschuwelijkheid van de zonde overtuigen, daar zelfs de waarde van het volmaakte slachtoffer niets aan de verontreiniging, die het kenmerkte, kon veranderen! Van de andere zijde (Lev. 6: 17-23.) waren allen, die het vlees van het zondoffer aanraakten of aten, er door gereinigd. Het was "een heilige zaak." Hoewel God zijn aangezicht van Christus, die tot zonde was gemaakt, afkeerde, zo was daarom toch de Heiland de heilige, en in hetzelfde ogenblik, waarin Hij zich opofferde, het voorwerp der volmaakte voldoening van het hart van de Vaders. Na de volbrachte verzoening heeft de Vader zijn welbehagen in Hem getoond, door Hem uit de dood op te wekken en aan zijn rechterheidrechterhand te zetten.

Hoe geschiedde de reiniging van hem die zich verontreinigd had? Een rein man verzamelde de as van de vaars, die zorgvuldig bewaard werd. Daarna als een Israëliet zich, door de aanraking van een dode, had verontreinigd, nam men van die as, en goot er levend water op in een kruik. Dan sprengde een rein man hiervan met een hysoptak op de tent en de gereedschappen en de verontreinigde man. De Schrift verklaart ons de betekenis van dit type. Het reine water is de Heilige Geest, Joh. 7 : 38, 39, die in dit geval, door middel van het Woord, aan de ziel niet het bloed voorhoudt om weer opnieuw gereinigd te worden, maar de herinnering aan het lijden van Christus onder Gods oordeel, waardoor God de menschmens en de wereld geoordeeld heeft. Zijn liefde heeft door de overgave van zijn Zoon dit werk van onze verlossing volbracht, opdat wij Hem zouden toebehoren, en in heiligheid in zijn tegenwoordigheid zouden kunnen wandelen. Deze typische handeling stelt ons dus, op heldere wijze, het gewetensonderzoek voor, dat een kind van God moet doen om de gemeenschap met zijn Vader terug te vinden. Door mijn onachtzaamheid heb ik die gemeenschap verloren, die zo kostelijk is voor onze harten, het grootste voorrecht, dat een gelovige kan bezitten, waartoe ik het eeuwige leven heb ontvangen (1 Joh. 1) - die gemeenschap, waardoor men geroepen is om de gedachten en de vreugde van God met betrekking tot alle dingen te delen! Had ik die gemeenschap bewaard, dan zou ik niet onoplettend zijn geweest; dan zou ik zelfs, onwillekeurig, een afschuw hebben van alles waarvan God gruwt. Had ik ze bewaard, dan zou ik Christus en zijn werk gewaardeerd hebben, gelijk God dat doet; dan zou ik voor die verontreiniging teruggedeinsd hebben, die de oorzaak van het lijden van Christus is geweest; dan zou ik genoeg liefde voor Hem gehad hebben, om datgene niet aan te raken wat Hem heeft doen lijden!

== Huidig fokken van de rode vaarskoe ==

Het ''[[Tempelinstituut]]'' in Jeruzalem, dat de bouw van een tempel op het tempelplein te [[Jeruzalem]] nastreeft, kondigde op 12 juli 2015 aan dat het in Israël een kudde rode koeien wil fokken, om volkomen exemplaren te verkrijgen die voldoen aan de Bijbelse vereisten. Men ziet dit als een belangrijke stap op weg naar de herbouw van de tempel. Hieronder een video van het instituut uit 2014 over de rode vaarskoe.

In 2018, bij gelegenheid van het naspelen van de rituele waterplenging op het [[Loofhuttenfeest]], werd de geboorte van een rode vaars bekendgemaakt<ref>Adam Eliyahu Berkowitz, [https://www.breakingisraelnews.com/114384/for-first-time-since-second-temple-golden-vessel-used-in-libation-ceremony-photo-spread/ For First Time Since Second Temple: Golden Vessel Used In Libation Ceremony]. Nieuwsartikel van 30 sept. 2018 op BreakingIsraelNews.com</ref>. De rabbi die het nieuws bekendmaakte, zei: "Dit is het begin van een lang proces dat, als God het wil, ons toestaat om heel Israël te zuiveren." Na twee jaar is het dier pas geschikt om te worden geofferd en verbrand. Want tot die tijd wordt het door de Joodse wet als een 'kalf' (Hebr. ''eglah'') beschouwd. Op de leeftijd van twee jaar wordt het aangemerkt als een vaars'koe' (Hebr. ''paraparah''). De as kan dan worden gebruikt in het zuiveringsritueel.

[https://www.youtube.com/watch?v=5LlSYIhVKr0&t=13m30s The Red Heifers — Signs of the Times?] Youtube.com: Soothkeep, 2 okt. 2022. VanafDuur: 3027 min. 3046 sec.