Hemel en Tussentoestand: verschil tussen versies

Was de Heere Jezus voor de toehoorders onduidelijk met Zijn opmerking over de rijke man en de arme Lazarus ? (Lukas 16:19-31) In de synagoge was algemeen het beeld ontstaan dat in het dodenrijk (Gr. hades; Hebr. sjeool) twee van elkaar gescheiden ruimten bestonden; één voor de rechtvaardigen (de schoot van Abraham) en één voor de onrechtvaardigen. De rechtvaardigen waren zij die de wet volmaakt hielden. De farizeeën waren er van overtuigd dat ze bij hun dood in de schoot van Abraham gedragen zouden worden. Jezus wees er op dat zij zelf de wet niet hielden, terwijl zij het volk gebod op gebod legden (bijv. Lukas 16:14-18). Ook al deugde hun visie over het dodenrijk niet, toch wilde Jezus hún visie gebruiken om duidelijk aan te geven dat de naleving van de wet hen niet rechtvaardig maakt voor God (Rom. 9:7-8). De omstanders moeten dit goed begrepen hebben. 8) De Heidelb. Catechismus vermeldt bij vraag 57 Luk. 16:22 als bewijs dat de ziel van Gods gunstgenoten van stonde aan tot Christus wordt opgenomen. De vraag is of datde keuze van deze tekst juist is. Waarschijnlijk heeft Jezus niet de bedoeling gehad daarover een uitspraak te doen. Toen Jezus Zijn discipelen vertroostte met op te merken dat in het huis van Zijn Vader vele woningen waren (Joh. 14:1-14) begreep men uiteraard dat er in de hemel geen woningen nodig zijn en dat Jezus dit zei om aan te geven dat voor ieder die gelooft in Hem en Zijn opstanding er bij de opstanding plaats zal zijn in het Eeuwig Koninkrijk. Als een zeer gewillige Zaligmaker zei Hij dat ter aanmoediging. Men was in Israël toen algemeen bekend met het feit van een komend Godsrijk en een opstanding. Men wist dat de 'kinderen van Abraham' na een opstanding voor eeuwig deelgenoot mogen zijn van Gods gunst en genade. Toen de Heere Jezus tegen Martha zei, dat zij door het geloof in Hem deelgenoot van die heerlijke opstanding mocht zijn, begreep zij goed wat Hij zei.

Toch was ook onder het Joodse volk veel onduidelijk omtrent dat Godsrijk. De vragen betroffen de tijd wanneer, of waar, of in welke gestalte de Messias zou verschijnen en heersen over dat Eeuwige Koninkrijk. Dat bleek ook uit de vragen van de discipelen daarover. Er bestond buiten de Goddelijke Openbaringen om een soort apart volksgeloof omtrent de oprichting van een almachtig door God gesteund koninkrijk (Matth. 20:21). Misschien begrepen de farizeënfarizeeën het nog het best. Zij waren de bestrijders van de Sadduceën, die van geen opstanding wilden weten (Matth. 22:23-32). De farizeënfarizeeën begrepen de woorden van Jezus, dat Zijn opstanding het zegel was van de wederopstanding van allen die geloofden in Hem. Jezus had er op gewezen dat met Zijn komst als Heiland het Koninkrijk Gods reeds in beginsel aanwezig was (Matth. 3:2; Matth. 12:28). Daarom waren zij er zeer voor beducht, dat alles wat Jezus daarover had gezegd ook zou uitkomen.

Waarom was Jezus duidelijk in Zijn uitspraken en konden Zijn woorden over die 'Grote Godsontmoeting' geen verwarring stichten? De gedachte dat de zielen van de overledenen in een soort daarvoor gereserveerde ruimte van de hemel reeds God zouden ontmoeten, bestond waarschijnlijk niet. De uitspraak van Jezus over Abraham, de rijke man en de arme Lazarus en over de 'vele woningen' zal bij de toehoorders dan ook van toepassing zijn geweest op dat komende Eeuwige Vrederijk (het Koninkrijk Gods genoemd in Matth. 21:43; Mark. 14:25). Daar was niets onduidelijks aan! Ook 1 Kor. 15 spreekt uitsluitend over de opstanding en een nieuwe hemel en aarde! In 1 Thess. 4:16-17 zegt Paulus dat zij die geloofd hebben en overleden zijn eerst zullen opstaan uit de dood, maar hijopvallend doetis dat hij geen uitspraak doet over de zielen van hen die reeds in de hemel der hemelen zouden moeten zijn.

Het algemeen gevoelen onder 'ons' is, dat de zielen van Gods kinderen direct na hun overlijden opstijgenopgenomen naarworden tot Gods Troon. Zodra de vraag komt waaruit onze ziel bestaat, wat men zich daarbij moet voorstellen, weet men terecht geen antwoord te geven. Wij zijn stoffelijk en denken ook als zodanig, zeggen we dan. De gedachte als zou de ziel een geest of een soort etherische damp zijn, die het lichaam kan verlaten en opstijgt naar de Hemel, zou wel eens niet juist kunnen zijn. Er zijn in de loop der tijd vele ideeën ontwikkeld omtrent het voortbestaan van de ziel. Bijbelteksten, die zich er voor lenen om naar willekeur verschillend uitgelegd te worden, worden daarbij veelvuldig als bewijs aangedragen. Zo wordt bloed, als drager van het leven, in Gen. 35:18 'ziel' genoemd. Dit in verband met het overlijden van Rachel. De tekst wil ons waarschijnlijk zeggen, dat zij bij de bevalling is overleden aan overmatig bloedverlies.

In een gesprek met de Sadduceënsaduceeën over de hemel zegt Jezus dat zij die geloofden als de engelen zullen zijn. Hij bedoelde daarmee dat er in het Koninkrijk Gods geen huwelijk en voortplanting zal zijn en niet dat onze ziel in de hemel bij Gods troon als een engel zonder vleugels zal zijn (Matth. 22:30).