k
→De Grieks-Romeinse rijkskerk (323-590 n.C.)
Regel 304:
'''Donatisme.''' Het was geen vreemd verschijnsel, dat in de Noord-Afrikaanse kerk een beweging ontstond, om de kerkelijke tucht strenger te handhaven en aldus de kerk te beveiligen tegen de invloeden van de wereld. Deze beweging werd op touw gezet door ''Donatus''. Zijn volgelingen heetten ''Donatisten''. Dotanus met zijn volgelingen wilden, dat de tucht streng geoefend zou worden. Dat was nodig met het oog op de wereldsgezindheid in de kerk. Ongetwijfeld was in deze beweging iets goeds. De Donatisten wilden waken voor de „heiligheid" van de kerk, maar nu vervielen zij in een ander uiterste en eisten, dat de kerk uit „louter heiligen" zou bestaan. Augustinus vond het nodig tegen hen op te treden. Eerst wilde hij ze door overreding winnen. In 411 werd een twistgesprek met hen gehouden te Carthago. Dat gesprek duurde drie dagen. De Donatisten waren volgens de keizerlijken commissaris Marcellinus, die het twistgesprek bijwoonde, overwonnen. Toen zij zich nog niet gewonnen gaven, werd hun leven bemoeilijkt, burgerrechten werden hun ontnomen en ze mochten zelfs niet meer vergaderen. <ref name=":1" /> Zie [[Donatisme]].
'''Clerus.''' De [[clerus]] (kerkelijke ambtsdragers) verkreeg in de kerk hoe langer hoe groter invloed, en men zocht, door de clerus te verheffen, de afstand steeds groter te maken tussen ambtsdragers en leken. In de eerste tijd werden de functionarissen door de bisschop gewijd en deze wijding geschiedde door ''handoplegging''. In het onderhavige tijdvak kwam ''de zalving met olie'' erbij, en die zalving kreeg een ''onvernietigbaar karakter'': wie eenmaal tot priester was gezalfd, was voor altijd priester; eens priester, altoos priester.
Men ging de geestelijken ook door een ''tonsuur'' (= geschoren kruin, teken van ootmoed) onderscheiden.
Zelfs gingen er al stemmen op, dat de clerici ''ongehuwd'' moesten blijven, maar op het concilie van Nicea (325) was een asceet met name Paphnutius voor het huwelijk, dat eerlijk is onder allen, opgekomen. In 385 eiste echter Siricius, bisschop van Rome, reeds het [[celibaat]]. Dat was echter toen nog niet algemeen.
325. Eerste oecumenische concilie (bisschoppenvergadering), te Nicea.
330-379 Basilius. Hij sticht kloosters in Klein-Azië.
| |||