k
geen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 74:
=== 'God breekt niet zijn eigen natuurwetten' ===
Het moderne ongeloof heeft nog een argument tegen de mogelijkheid van het wonder. Men geeft toe dat God, voor zover men Hem alleen beschouwt als fysieke kracht, zonder twijfel op de werkingen van de natuurkrachten kan ingrijpen, niet alleen op die van elk afzonderlijk, maar ook op die van alle te gelijk, op haar samenhang. Maar God is de oneindige Wijsheid en de natuurwetten zijn de gedachten van God. Nu betaamt het toch zeker aan een oneindige Wijsheid niet, zijn plannen te wijzigen, op een besluit terug te komen. Als we dus zeggen: God kan op de natuurwetten niet ingrijpen, met andere woorden: de natuurwetten zijn volstrekt onverbreekbaar, in haar samenhang, wel te verstaan, dan is hier alleen sprake van een ''moreel'' niet kunnen, in de zin dat het God niet zou betamen zijn eigen werk te veranderen.
Het antwoord op de tegenwerping: men moet de gedachten van God niet verwarren met het uitwerksel van die gedachten. Gods gedachten zijn weliswaar onveranderlijk, maar het uitwerksel niet. Als er in de wereld veranderingen gebeuren, afwijkingen van de gewone loop der dingen, dan veranderen Gods gedachten of besluiten niet; want bij God stond dan van eeuwigheid vast, dat die veranderingen zouden geschieden. Het is iets anders, zijn wil te veranderen, iets anders van alle eeuwigheid onveranderlijk bepaalde veranderingen te willen. Zo ligt er volstrekt niets strijdigs met de goddelijke Wijsheid in, dat God van eeuwigheid heeft besloten, van tijd tot tijd, van de door hemzelf bepaalde natuurlijke orde af te wijken, om ons op die wijze te laten voelen en tasten, dat Hij er is, dat Hij de meester is van de natuur, de Heer van hemel en aarde. Kan er in de plannen van God geen hogere orde bestaan dan de door ons waargenomen natuurlijke orde, een orde, waarin de afwijkingen, welke wij wonderen noemen, zelf een plaats vinden? Kan God van eeuwigheid niet bepalen, enige dingen op gewone en andere op buitengewone wijze te laten gebeuren?
Er is waarlijk in de natuur genoeg wonderbaars, om een ieder, die nadenkt, ten volle van Gods bestaan te overtuigen; maar aan dat wonderbare zijn wij gewoon geraakt, heeft [[Augustinus]] gezegd. En daarom beschouwt die kerkleraar het juist als een trek van Gods Wijsheid, dat Hij zich tussendoor ook eens op bovennatuurlijke wijze betuigt, door werken te doen, die van de gewone loop der natuur afwijken, haar krachten te boven gaan. Nog eens: door dit te doen, verandert God zijn oorspronkelijk plan niet; immers die afwijkingen heeft Hij voorzien en gewild, tegelijk met hetgeen er aanleiding toe zou wezen, bijv. het gebed van een rechtvaardige.
Hiermee is ook de morele onmogelijkheid van het wonder van de baan. Van de ene kant het bestaan van een persoonlijke God aannemen en van de andere kant beweren: er kunnen geen wonderen plaatsvinden, gaat niet. Wil men toch volhouden, dat wonderen onmogelijk zijn, dan schiet er niets anders over, dan dat men ook het bestaan van God ontkent. Een andere weg is er niet. Maar dan dient men natuurlijk eerst behoorlijk het goed recht van die ontkenning ("God bestaat niet") te bewijzen.
== God doet wonderen ==
| |||