Zoenoffer: verschil tussen versies

Wanneer een vrouw gebaard had, moest zij dagen van reiniging in acht nemen. Daarna moest zij een brandoffer en een zondoffer brengen, waarmee de priester zoenofferde.<blockquote>''Le 12:6 Als de dagen van haar reiniging vervuld zijn, zal zij voor een zoon of voor een dochter een eenjarig schaap ten brandoffer, en een jonge duif of tortelduif ten zondoffer, naar de ingang van de tent der samenkomst tot de priester brengen. Le 12:7 Deze zal het voor het aangezicht des HEREN offeren en over haar verzoening doen; dan zal zij rein zijn van haar bloedvloeiing. Dit is de wet voor haar die gebaard heeft, hetzij het een kind van het mannelijk of van het vrouwelijk geslacht betreft. Le 12:8 Indien echter haar vermogen niet toereikend is voor een stuk kleinvee, dan zal zij twee tortelduiven of twee jonge duiven nemen: de ene ten brandoffer en de andere ten zondoffer, en de priester zal over haar verzoening doen, en zij zal rein zijn.'' (NBG51)</blockquote>Voor een melaatse moest na zijn reiniging een schuldoffer, zondoffer en brandoffer worden gebracht (Lev. 14:1v)<blockquote>''Le 14:20 En de priester zal dat brandoffer en dat spijsoffer op het altaar offeren; zo zal de priester de verzoening voor hem doen, en hij zal rein zijn.'' ''Le 14:29 En het overgeblevene van de olie, die in de hand des priesters is, zal hij doen op het hoofd desgenen, die te reinigen is, om de verzoening voor hem te doen, voor het aangezicht des HEEREN. Le 14:31 Van hetgeen zijn hand bereikt zal hebben, zal het een ten zondoffer, en het een ten brandoffer zijn, boven het spijsoffer; zo zal de priester voor hem, die te reinigen is, verzoening doen voor het aangezicht des HEEREN.'' (SV)</blockquote>De drie zoenoffers – brandoffers, zondoffers en schuldoffers - waren offeranden ter verzoening, respectievelijk van de ''persoon'' (door het brandoffer) en van de ''zonden'' of ''onreinheid'' van de offeraar (door zondoffer en schuldoffer)<ref>Vgl. H. Bouter, De toekomst is dichtbij (Goud: Boeken om de Bijbel, 2006), blz. 15. De schrijver vat zond- en schuldoffers samen als één van de vier hoofdtypes van offer (brandoffer, spijsoffer, vredeoffer, zondoffer) en zegt: “De beide zoenoffers, brandoffers en zondoffers, waren offeranden ter verzoening, resp. van de persoon en van de zonden van de offeraar”.</ref>. In elk zoenoffer werd verzoening voor of over ''iemand'', een ''ziel'', gedaan.

 

 

* om de mens als onreine (onvolkomene, met een zondige aard behepte) en/of overtreder (schuldige) levendig voor ogen te stellen de goddelijke verwerping en/of straf welke hem toekwam;

* en hem hierdoor tot waar berouw en heiligheid van leven op te leiden.