Arnoldus Ewout Loen

Arnoldus Ewout Loen (1896-1990) was een Nederlandse christenfilosoof in de 20^e eeuw.

Hij ontwikkelde een christelijke existentiefilosofie. Hij is voorts beïnvloed door de Duitse zijnsfilosoof Nicolai Hartmann (1882-1950). Zijn promotor De Sopper maakte omstreeks 1939 een wending in de richting van een christelijke existentiefilosofie. De grondstelling van heel Loens denken, die reeds in zijn proefschrift Wijsbegeerte en werkelijkheid. Een inleiding tot een onderzoek van het geloof (1927) naar voren kwam, is dat iemands geloof uiteindelijk bepalend is voor zijn stellingname ten aanzien van wijsgerige vragen.

Bijna twintig jaar later, in 1946, verscheen Loens hoofdwerk De vaste Grond. De grond van alles is het woord van God. Verschillende wijsgerige systemen komen zijns inziens voort uit verschillende antwoorden op de vraag naar die grond. Gods woord is ook de grond van het kennen.

Volgens Loen (1973) is het de taak van de ‘wetenschap van de geschiedenis’ het verhaal van dat Goddelijke heilshandelen en het menselijk zijn en werken daarin te vertellen. Het werken van God is bepalend voor het wezen van de geschiedenis.

Levensloop

Loen werd als zoon van Evert Loen, predikant, en Barbara Adriana van Walsum geboren op 11 mei 1896 te Herveld in de Nederlandse provincie Gelderland.

Na zijn middelbare school (HBS) volgde studeerde hij electrotechniek in Delft en deed het ingenieursexamen in 1919. Daarna studeerde hij natuurkunde (Leiden) en filosofie in Groningen, Leiden (doctoraalexamen 1923) Heidelberg en Marburg.

Hij was zeer actief in de Ned. Christen-Studenten Vereniging. Zijn eerste publicaties verschenen in het NCSV-blad Eltheto. Deze vereniging had een belangrijke invloed op zijn intellectuele ontwikkeling.

Op 19 aug. 1926 trouwde hij te Utrecht met Anthonia Hendrika Frederika Honig (1901-1992)

Op 25 februari 1927 promoveerde hij te Leiden bij de filosoof Arthur Josephus de Sopper (1875-1960) op het proefschrift ‘Wijsbegeerte en werkelijkheid. Een inleiding tot een onderzoek van het geloof’.

Tot 1931 was hij leraar aan het gymnasium in Assen.

Van 1931 – 1955 was hij leraar wiskunde, mechanica, natuur- en scheikunde alsmede directeur van de Rijks Hogere Burgerschool in Den Helder.

Van 1955 – 1966 was hij gewoon hoogleraar in de wijsgerige inleiding tot de godsdienstwetenschap en de wijsbegeerte van de godsdienst te Utrecht.

Op 1 sept. 1966 ging hij met emeritaat. Op 7 dec. 1966 hield hij zijn afscheidsrede. Hij overleed op 8 februari 1990 in Utrecht.

Werken

Van zijn hand verschenen onder meer:

De vaste Grond (1946).
Inleiding tot de wijsbegeerte (1947)
Met anderen: De christen-academicus en de wetenschap (1949)
Het vooronderstelde: kentheoretische ontgrenzingen (1963)
Säkularisation: Von der wahren Voraussetzung und angeblichen Gottlosigkeit der Wissenschaft. München: Chr. Kaiser Verlag 1965.
De geschiedenis. Haar plaats, zijn, zin en kenbaarheid (Assen: Van Gorkum & Comp., 1973. Een boek over geschiedfilosofie waarin aan de Bijbel de centrale plaats wordt toegekend. Recensie door F.R. Ankersmit (1975).

Meer informatie

V. Brümmer, ‘Loen, Arnoldus Ewout’, biografisch artikel in Biografisch lexicon voor de geschiedenis van het Nederlands protestantisme, deel 5 (2001).