Melaatsheid

Melaatsheid is een ziekte of kwaal die vaak in de Bijbel genoemd wordt. In de Griekse grondtaal van het Nieuwe Testament en in de oude Griekse vertaling van het Oude Testament (Septuagint) heet zij in het Grieks lepra. De term melaats in de Bijbel heeft een ruimere betekenis dan het hedendaagse begrip lepra. Het slaat ook op andere huidziekten. In het Oude Testament kunnen ook voorwerpen melaats zijn, wellicht omdat ze beschimmeld of op een andere wijze uitwendig waren aangetast. Een melaatse was onrein en de mensen hielden zich van hem op afstand.

In geestelijke en zedelijke zin is melaatsheid in de Bijbel een zinnebeeld van (uitbrekende) zonde.

De Heiland had de macht om melaatsen te genezen, zoals onder andere blijkt uit de genezing van de tien melaatse mannen. Hij zond hen heen tot de priesters, die - volgens de wet van Mozes - moesten beoordelen of de melaatsen genezen waren.

Lu 17:12 En toen Hij in een dorp kwam, ontmoetten Hem tien melaatse mannen, die op een afstand bleven staan; Lu 17:13 en zij verhieven hun stem en zeiden: Jezus, Meester, erbarm U over ons! Lu 17:14 En toen Hij hen zag, zei Hij tot hen: Gaat heen, toont u aan de priesters. En het gebeurde terwijl zij heengingen, dat zij werden gereinigd. Lu 17:15 Een van hen nu, toen hij zag dat hij gezond was geworden, keerde terug, terwijl hij met luider stem God verheerlijkte. Lu 17:16 En hij viel op zijn gezicht aan zijn voeten en dankte Hem; en deze was een Samaritaan. Lu 17:17 Jezus nu antwoordde en zei: Zijn niet de tien gereinigd? Waar zijn echter de negen? Lu 17:18 Zijn er niet gevonden die terugkeerden om God heerlijkheid te geven dan deze vreemdeling? (TELOS)

Meer informatie

• Artikel Lepra op Wikipedia.nl