Prehistorie: verschil tussen versies

De Bijbel zegt ons dat het leven beduidend jonger moet zijn. De schepping van het leven (cq de mens) zou niet meer dan 8000 jaar geleden plaats hebben gehad. De vraag kan gesteld worden of het wel zin heeft wereldwijd aanvaarde stellingen over het menselijk verleden te willen veranderen. Gelovigen hebben dan ook de neiging stilzwijgend een eigen gedachte over dit thema er op na te houden.

Uiteraard moet er ruimte zijn voor aannames, vermoedens en hypothesen. Ook van de bijbelgetrouwe onderzoeker moet gezegd worden dat zijn getrokken conclusies niet meer zijn dan voorzichtige vermoedens, die later misschien weer bijgesteld moeten worden. De Heilige Schrift is namelijk wel duidelijk over zaken die het geloof betreffen, maar ze is niet altijd duidelijk over bijkomende zaken. Dat neemt niet weg, dat, wanneer ze uitspraken doet over bijkomende zaken, men haar wel serieus moet nemen, omdat het Goddelijk gezag zich ook daarover uitstrekt. God vraagt in Zijn Woord gehoorzaamheid en geloof. Een christen mag op basis daarvan van een eigen paradigma getuigen. De vraag of feitenmateriaal van geschiedkundige waarde geplaatst kan worden in een Bijbels tijdschema blijft een legitieme vraag.  

Voorts dient opgemerkt te worden dat de vormgeving van het landschap in Europa niet in de eerste plaats gestuurd is door een reeks van ijstijdperioden met zich uitbreidende en terugtrekkende vergletsjering, maar door de ontwikkeling van de alpiene gebergten, zoals de Alpen en de Karpaten. Ook al heeft Europa eenenkele duidelijkduidelijke klimaatveranderingklimaatveranderingen meegemaakt, dan nog heeft het er alle schijn van dat de landschappelijke kenmerken van West- en Midden -Europa niet zijn gevormd door ijs, maar door gebergtevorming, engepaard gaande met omvangrijke waterverplaatsingen alsen gevolg van gebergtevormingklimaatschommelingen. De jongste gebergten, zoals de Alpen en de Karpaten, zijn namelijkimmers ontstaan in de Tethyszee.! De klimaatschommelingen zijn waarschijnlijk voornamelijk het gevolg van die gebergtevorming.

Het is Milankovitch geweest die een sluitende verklaring heeft willen zoeken voor de periodieke schommelingen in intensiteit van zonnestraling op aarde. De ritmische schommelingen van zonnestraling op het aardoppervlak zouden van beslissend belang zijn als verklaring voor het bestaan van de ijstijden. Hij ging er van uit dat de schommelingen veroorzaakt werden door astronomische factoren, vooral met name ogenschijnlijk geringe variaties in de positie van de aarde ten opzichte van de zon. Hij vatte zijn conclusies samen in een curve, die over een periode van 1 miljoen jaar laat zien dat er naast diverse korte, ook twee lange ijstijden zijn geweest. Ondanks dat men aanvankelijk grote bedenkingen had vanwege de vele aannames die tot die conclusie hebben geleid, blijft men echter de stralingscurve van Milankovitch hanteren als bewijs voor het bestaan van ijstijden. O.a. uitkomsten van ouderdomsbepalingen heeft men in relatie gezet tot deze curve (dit heet calibrerenkalibreren of calibratiekalibratie).  Deze gedachte vloeide duidelijk voort uit een onwerkelijke evolutiegedachte.

1) I. Velikovsky, ''Worlds in collision'' (Londen 1969).