Kerkgeschiedenis der middeleeuwen: verschil tussen versies

'''Avondmaalsstrijd.''' Na de tijd van Karel de Grote, toen zijn kleinzoon Karel de Kale, koning van Frankrijk, regeerde (875-877), ontstond er voor het eerst geschil omtrent het avondmaal van de Heer; en wel daarover, of het brood in vlees en de wijn in bloed veran­derde. Om deze zaak werd later veel onschuldig bloed van de christenen vergoten, aangezien er een groote en schandelijke afgoderij uit ontstond. De koning ondervroeg over dit geschil een geleerde monnik, Bertram genaamd , die hem zeer christe­lijk antwoordde, dat het brood op zinnebeeldige wijze Christus' lichaam genoemd wordt, zoals Christus zelf een wijnstok en de apostelen wijnranken ge­noemd werden. Dit was ook het standpunt van Johannes Scotus (810-877; 'Scotus', want hij was in Schotland geboren), bijgenaamd Erigena, een wijsgeer, die dit te Parijs leerde en in zijn geschriften verklaarde. In het jaar 900 vatte echter Radbertus Paschasius de pen tegen dat standpunt op; zodat sommigen te Parijs en elders in Frankrijk de opvatting van Paschasius waren toe­gedaan, en anderen dat van Scotus. Maar de boos­heid en het bijgeloof kregen eindelijk de overhand.

De bisschoppen, wier taak was om Gods Woord te onderzoeken en te onderwijzen, waren door eer­zucht dermate verblind, en beijverden zich zo zeer om wereldlijke eer en heerlijkheid te verkrijgen, dat de geestelijke belangen door hen niet geacht werden, want zij legden er zich meer op toe hun rijk, dan dat van Christus uit te breiden. Daardoor schoot het verderfelijk onkruid op, terwijl zij zich aan zorgeloosheid overgaven.

Omstreeks het jaar 1020, toen aan deze grove vleselijke tegenwoor­digheid in het Avondmaal bijna door ieder geloofd werd, zodat men meende, dat het brood en de wijn in het sacrament veranderden in het lichaam en bloed van Christus, was er in Frankrijk zekere Berengarius, die het tegendeel leerde en daartegen schreef. Door de tirannie en het geweld van de paus echter, werd hij gedwongen zijn standpunt te herroepen, terwijl Berengarius zich later zeer be­klaagde, dat hij, door vrees en zwakheid, de waar­heid verzaakt had.<ref>Adrianus Haemstedius, ''Historie der martelaren''; Die, om de getuigenis der evangelische waarheid, hun bloed gestort hebben van Christus onzen zaligmaker af tot het jaar 1655. (Rotterdam: D. Bolle, 1881) blz. 55-56. Tekst betreffende de avondmaalstrijd is onder wijziging verwerkt op 31 jan. 2021.   </ref>

Adrianus Haemstedius, ''Historie der martelaren''; Die, om de getuigenis der evangelische waarheid, hun bloed gestort hebben van Christus onzen zaligmaker af tot het jaar 1655. (Rotterdam: D. Bolle, 1881) blz. 55-56. Tekst betreffende de avondmaalstrijd is onder wijziging verwerkt op 31 jan. 2021.