Klaagmuur: verschil tussen versies
k
geen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 4:
De Klaagmuur is een deel van de muur die Herodes de Grote heeft doen bouwen. Het is een rest van de buitenste muur van het tempelcomplex, dat door de soldaten van Titus in 70 na Christus verwoest werd. De muur is mogelijk een deel van ‘de hof der heidenen’.
{| class="wikitable" style="border:1; float:right; width: 25%; margin-left: 20px;" ▼
| style="padding: 15px;"|''Kopje''▼
|} ▼
De klaagmuur is de plek waar de Joden het dichtst bij de plaats van de oude tempel kunnen komen zonder het tempelplateau te betreden.
Regel 14 ⟶ 9:
[[Bestand:Klaagmuur ca 1839 Bernatz.jpg|links|miniatuur|769x769px|''Schilderij: van Johann Martin Bernatz: "Joden biddend bij de Klaagmuur in Jeruzalem", ca. 1839. Gezien de blote voeten en de uitgetrokken schoenen, mogelijk een tafereel op Tisja beAv, de dag van rouw over de verwoesting van de beide tempels en andere rampen in de Joodse geschiedenis.'']]
▲{| class="wikitable" style="border:1; float:right; width: 25%; margin-left: 20px;"
In de lente van 1935 bracht de predikant A.G. Barkey Wolf (1892-1974) een bezoek aan het Beloofde Land. Bij de Klaagmuur kwamen de Joden samen om de verloren heerlijkheid van Israël te bewenen en hun gebeden tot God op te zenden. Het klagen bij de muur greep hem aan. “Nu kan ik echter pas zeggen dat ik weet, wat klagen is; klagen, zooals de Oosterling, de Jood dit verstaat; (…) Een jonge man viel mij op, met een grooten zwarten flambard hoed op, waaronder een bleek gezicht uitkwam met roodgekreten oogen! Een vrouw was hartstochtelijk bezig de steenen te kussen! Kleine stukjes papier, met wenschen en gebeden erop geschreven, werden gestoken tusschen de spleten van de steenen. Dikwijls vereenigen de klager zich in een gemeenschappelijke liturgie. Klacht en tegenklacht wisselen elkaardan af.
De leider: Vanwege het paleis dat verlaten ligt.
Het volk: Zitten wij eenzaam neer en weenen.
De leider: Vanwege den tempel die verwoest is.
Het volk: Zitten wij eenzaam neer en wenen.
De Leider: Vanwege de muren die zijn neergehaald.
Het volk: Zitten wij eenzaam neer en wenen.
De Leider: Vanwege onze heerlijkheid die heengegaan is.
Het volk: Zitten wij eenzaam neer en wenen.
(…) De meeste bidders … waren geheel verdiept in hun klachten. Sommigen lazen de wet; anderen de psalmen. Een eerbiedwaardige grijswaardm die op eenigen afstand stond, toonde mij een kleine uitgave van de Hebreeuwsche psalmen. Hij wees met zijn vinger een woord aan, dat hij voorlas. Het was het woord “Jawêh”, Jehovah. Ik nam zijn boekje en vroeg of ik er iets in mocht schrijven. Hij vond het goed. Ik schreef: “Don't forget Christ” (vergeet Christus niet). Ik hoop dat hij iemand zal vragen, wat dat betekent.”<ref>A.G. Barkey Wolf, Naar het land van Jezus (Amsterdam: W. ten Have, 1935), p. 85v.</ref>
De predikant stelt vast dat er veel joden, onder de jongeren vooral, die van het klagen bij de muur niets willen weten. “Zij vinden het ergerlijk, dat hun armere broeders weenen om het verleden, in plaats van aan den toekomstige opbouw door het Sionisme, mee te werken.”<ref>A.G. Barkey Wolf, Naar het land van Jezus (Amsterdam: W. ten Have, 1935), p. 87</ref> De klagende Joden “zijn geen moderne Joden, of Sionisten. Integendeel, zij klagen juist over het materialistisch karakter van het moderne Sionisme. Zij zijn de ouderwetsche, orthodoxe Joden, wier leven samengestrengeld is met hun religie.”<ref>A.G. Barkey Wolf, Naar het land van Jezus (Amsterdam: W. ten Have, 1935), p. 88.</ref> Barkey Wolf gelooft “dat er buiten het geloof in Christus, den Messias, geen heil, waarlijk heil, voor de Joden is te wachten, en dat daarom hun diepste klacht moest zijn: “leer ons Jezus Christus kennen, dien Gij gezonden hebt.”<ref>A.G. Barkey Wolf, Naar het land van Jezus (Amsterdam: W. ten Have, 1935), p. 88-89.</ref>
▲|}
== Voetnoten ==
| |||