Statenvertaling: verschil tussen versies
+hoofdletter
(+hoofdletter) |
|||
Regel 3:
De vertalers worden genoemd ''Statenvertalers'' of ''Statenoverzetters''.
Voorafgaande Nederlandse vertalingen lieten veel te wensen over. Daarom vonden de kerken het nodig, maatregelen voor een nieuwe Bijbelvertaling te nemen. Vanaf 1571 kwam deze zaak op bijna elke Synode ter sprake, maar ze bleef slepende, tot ze door de Synode van Dordrecht (1618-1619) met kracht ter hand genomen werd. In 1618 gaf de Synode van Dordrecht aan een aantal theologen de '''opdracht''' de
De synodevoorzitter had de synodeleden gewaarschuwd dat ze bij de selectie van de '''vertalers '''niet slechts moesten letten op hun bekwaamheid als godgeleerde of hun talenkennis, maar minstens evenzeer op hun vrome en heilige levenswandel<ref>Vergelijk de verkiezing van de zeven diakenen in het bijbelboek Handelingen.</ref>. Voor de vertaling van het Oude Testament werden benoemd: de predikanten Bogerman van Leeuwarden, Baudartius van Zuthpen, en Bucerus van Veere; voor die van het Nieuwe Testament: Rolandus van Amsterdam, Faukelius van Middelburg, en Cornelii van Enkhuizen. Voor het controleren van de vertaling van het Oude en van het Nieuwe Testament werden resp. acht geleerden (professoren en predikanten) en voor elke vertaler werd een plaatsvervanger aangewezen.
| |||