Hagarenen

De Hagarenen, ook genoemd Hagrieten, Hagarieten of zonen van Hagar, waren een volk waarmee de stammen van Ruben ten tijde van koning Saul in oorlog waren. Ze woonden ten oosten van Israël.

Het woord is wellicht afgeleid van "Hagar", de Egyptische slavin van Sara, die Abrahams bijvrouw en de moeder van Ismaël werd. In dat geval is 'Hagarenen' een andere benaming van Ismaëlieten of vormden de Ismaëlieten een deel van de Hagarenen.

De Hagarenen waren een zeer rijk, machtig nomadenvolk tussen Gilead en de Eufraat. Ten tijde van Saul werden zij door de Rubenieten, daarna, hoewel door bondgenoten versterkt, door de Gadieten overwonnen, omdat het Gods bedoeling was, de grenzen van Israel tot aan den Eufraat uit te breiden (1 Kron. 5).

1Kr 5:10 En in de dagen van Saul voerden zij krijg tegen de Hagarenen, die vielen door hun hand; en zij woonden in hun tenten tegen de gehele oostzijde van Gilead. (SV)

Als nakomelingen van Hagar behoren de Hagarenen tot de grote familie der Israëlieten, waarvan zij echter in Ps. 83 : 7 worden onderscheiden.

Ps 83:6 (83-7) De tenten van Edom en der Ismaëlieten, Moab en de Hagarenen; (SV)

Bronnen

Hebreeuws-Nederlands Lexicon, onderdeel van de Online Bible, een uitgave van Importantia.

H. Zeller, Bijbelsch Woordenboek voor het Christelijke volk. Eerste deel A - J. ('s Gravenhage: M.J. Visser, 1867) s.v. Hagarenen. Hieruit is op 26 dec. 2016 tekst genomen en verwerkt.