Maximianus

Marcus Aurelius Valerius Maximianus Herculius (ca. 250 - 310) was een Romeins keizer van 286 tot 305.

Hij wordt kortweg Maximianus of Herculius (ook gespeld Herkulius) genoemd.

Hij was een Pannonisch soldaat van lage geboorte, generaal onder Aurelianus en Probus, later mederegent van Diocletianus voor het westelijk deel van het Romeinse rijk.

Hij was een van nature hard, wreed, ontrouw en ontuchtig mens, die in alles de begeerte en de wil van Diocletianus gehoorzaamde. Diocletianus woedde tegen de christenen in het oosten, Maximianus tegen die in het westen. Dat gebeurde ten tijde van de tiende vervolging van de christenen in het Romeinse rijk.

Hij onderdrukte de opstand van de Bagauden en trad in 305 af. Door zijn zoon Maxentius uit Rome verdreven, nam hij de wijk naar Gallië tot zijn schoonzoon Constantijn, die hem in 310 dwong een einde aan zijn leven te maken.

Bronnen

Oosthoek's geïllustreerde encyclopedie (Utrecht: Oosthoek, 1925-1934) s.v. Maximianus. Tekst van dit lemma is verwerkt op 1 okt. 2017.

Adrianus Haemstede, Historie der martelaren; Die, om de getuigenis der evangelische waarheid, hun bloed gestort hebben, van Christus onze Zaligmaker af tot het jaar 1655. Amsterdam: 1671. Herziene druk 1881. Online: http://www.iclnet.org/pub/resources/text/nederlandse/haemstedius-martelaren.htm. Hieraan is enige tekst ontleend.