1 Korinthiërs 15: verschil tussen versies
k
→1 Kor. 15:29
k (→1 Kor. 15:50) |
k (→1 Kor. 15:29) Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
||
Regel 42:
1. Een verklaring zegt<ref>''Groot Nieuws Bijbel'', aantekening bij 1 Cor. 15:29. Vergelijk de aantekening in de Willibrordvertaling (1995):"Zinspeling op een ons onbekend gebruik van de Korintische christenen. Paulus spreekt zich niet uit over de waarde ervan, maar benut het voor een argumentum ad hominem." </ref> dat het een gewoonte bij de Korinthiërs was waarover ons verder niets bekend is. Paulus laat zich niet uit over de vraag of deze gewoonte toelaatbaar is of niet, maar gebruikt de gewoonte hier alleen als een gelegenheidsargument tegen hen die te Korinthe die zeggen dat er geen opstanding van doden is.
2. Een andere verklaring zegt dat er gelovigen waren die zich lieten dopen in de plaats van gelovigen die ongedoopt gestorven waren. Sommigen<ref name=":1">Dr. ir. J. de Graaf e.a. (red.), ''Tekst voor Tekst; de Heilige Schrift kort verklaard en toegelicht'' (Boekencentrum, 1987), commentaar bij 1 Cor. 15:29. </ref> die deze verklaring geven vereenzelvigen die dopelingen met de "sommigen" die zeggen dat er geen opstanding van doden is (1 Cor. 15:12). Als zij, de loochenaars van de opstanding der doden, menen wat ze zeggen, waarom laten zij zich dan dopen ten behoeve van ongedoopt gestorvenen? Deze gewoonte berust op de gedachte dat de doop op magische wijze deel geeft aan het eeuwige leven. Paulus keurt deze gewoonte niet af, hij noemt haar, om een innerlijke tegenstrijdigheid bij de ‘sommigen’ aan te tonen.<ref name=":1" />
3. Een andere verklaring<ref>Aantekening van de Leidse Vertaling. </ref> zegt dat het gebruik om een heidens gebruikt ging waarbij een levende zich in plaats van een overledene, te zijnen bate, opnieuw liet dopen. Dit gebruik heeft zeer waarschijnlijk zijn oorsprong in enige Griekse „mysteriën", waarin zich iemand liet inwijden opdat een dode hiernamaals de daaraan verbonden voorrechten zou verkrijgen. Indien Paulus het had afgekeurd, zou hij het niet als gelegenheidsargument kunnen gebruiken. Hiertegen kan men inbrengen dat Paulus een dergelijk gebruik eerder zou afkeuren dan als argument gebruiken.
| |||