Johannes Purvey: verschil tussen versies
k
geen bewerkingssamenvatting
(Nieuwe pagina aangemaakt met ''''Johannes Purvey''' (ca. 1353 - 1414), ook genoemd ''John Purvey'' en ''Johannes Puraeus'', was een Engelse leraar in de vrije kunsten en een leerling van John Wyclif. Om zijn christelijk geloof en om zijn kritiek op de toenmalige kerk moest hij lijden verduren. Hij moest veel lijden van de tegenpartij en de vijanden van de waarheid. In zijn jeugd had hij John Wycklif (ca. 1328 - 1384) tot onderwijzer, door wie hij in de gronden van...') |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1:
'''Johannes Purvey''' (ca. 1353 - 1414), ook genoemd ''John Purvey'' en ''Johannes Puraeus'', was een Engelse leraar in de vrije kunsten en een leerling van [[John Wyclif]]. Om zijn christelijk geloof en om zijn kritiek op de toenmalige kerk moest hij lijden verduren.
Hij moest veel lijden van de tegenpartij en de vijanden van de waarheid. In zijn jeugd had hij [[Johannes Wicklef|John Wycklif]] (ca. 1328 - 1384) tot onderwijzer, door wie hij in de gronden van de ware godsdienst goed onderwezen was, en die naderhand dit onderwijs zo goed wist aan te wenden, toe te passen, dat hij door zijn leer en godzalig leven vele zwakke en verdwaalde schapen uit de kaken der wolven redde, en weer tot de schaapsstal van Christus bracht. Daarom noemde zijn tegenpartij hem smadelijk 'een boekverkoper der Lollarden' (''Lollarden,'' zo werden de leerlingen van Wyclif genoemd) en 'een uitlegger van Wyclif'.
In 1388 voltooide hij een herziening van de Bijbelvertaling door Wyclif en Nicolas van Hereford uit 1382. Samen Wyclif had Purvey aan de herziening gewerkt en voltooide haar vier jaar na Wyclifs's dood. In datzelfde jaar 1388 werd alle bisschoppen opgedragen om acht te geven op 'ketterse' geschriften van Purvey en Wyclifs leerlingen.
Thomas Arundel, aartsbisschop van Canterbury, vervolgde hem en liet hem als ketter in het jaar 1390 in de gevangenis werpen. Purvey zette zijn schriftelijke arbeid in de gevangenis voort. Hij had de vrijmoedigheid te zeggen, dat Rome het verleidende hoerenhuis was van de satan, en dat zijn zo zeer vergiftigde en geschonden Kerk de hoer was, met purper bekleed en met goud behangen, met wie de koningen en bewoners der aarde zo lang gehoereerd hadden, dat zij dronken waren van de wijn van haar hoererij (Openb. 17).
| |||