Handelingen van de Apostelen: verschil tussen versies
k
geen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 2:
De benaming "De Handelingen van de Apostelen" geeft niet geheel juist de inhoud van dit boek weer. Want de twaalf apostelen worden alleen in de eerste hoofdstukken genoemd en na hoofdstuk 15 wordt van hen geen melding meer gemaakt. Het is vooral het werk van de apostel Paulus en zijn medearbeiders dat beschreven wordt.
== Schrijver ==
Evenals het evangelie naar Lukas is Handelingen van de Apostelen door [[Lukas]] geschreven en door hem aan dezelfde [[Theofilus|Théofilus]] opgedragen. De nederigheid van de schrijver blijkt daaruit dat, hoewel hij Paulus vergezelde bij vele gelegenheden, waarvan in de Handelingen gesproken wordt, hij nimmer in dit hele boek enige melding maakt van zichzelf, tot staving van zijn eigen gezag, hoewel Paulus telkens met grote lof van hem spreekt (Col. 4: 14; 2 Tim. 4: 11; zie ook Spr. 27: 2).
== Plaats onder de boeken van het Nieuwe Testament ==
De Evangeliën eindigen met een profetische zinspeling op verschillende gebeurtenissen in de Handelingen meegedeeld, en met een belofte omtrent de uitstorting van de Heiligen Geest, die in dit boek wordt verhaald (Luk. 24: 47—49; Mark. 16: 17-18; Joh. 14: 12-17).
Ook uit de brieven blijkt het dat de schrijvers overtuigd waren dat de gebeurtenissen, in de Handelingen vermeld, waarlijk geschied waren. Aldus vormt het boek Handelingen als het ware een gewichtig toevoegsel aan de Evangeliën en een inleiding tot de brieven, en kan het tot een leidraad bij de lezing daarvan strekken.
== Ontwikkeling van de nieuwe bedeling ==
Evenals de Evangeliën slechts onvolledig vermelden hetgeen de Heer sprak en deed, alleen een bericht behelzen van zijn Zeven en Zijn bediening in verband met de aanvang van de christelijke bedeling, waarvan Hij het middelpunt is (Dan. 9:24; 2 Cor. 1:20; 1 Joh. 5:11), zo hebben wij in het boek Handeling geen volledige geschiedenis van de apostelen, maar slechts de mededeling van zulke gebeurtenissen, die de ontwikkeling van die bedeling hebben teweeggebracht. Daarom wordt breedvoerig stil gestaan bij hetgeen deze bedeling van de Mozaïsche (de bedeling van de wet van Mozes) onderscheidt en waardoor zij zo hevig werd bestreden. De christelijke bedeling ofwel de bedeling van Gods genade onderscheidt zich door de verkondiging van het evangelie van Gods genade en van „de onnaspeurlijke rijkdom van Christus”, eerst aan de Joden, maar ook aan de heidenen.
== Werk van de Heilige Geest ==
Aangezien
== Indeling en samenvatting ==
Regel 38 ⟶ 49:
Hand. 16-20: De prediking van Paulus en zijn medearbeiders onder de heidenen en de Joden in Azië en Europa.
:Hand. 16-18: Het evangelie wordt door Paulus e.a. in Europa verkondigd: de bekering van Lydia en de gevangenbewaarder met hun gezinnen. De tweede zendingsreis. Paulus e.a. in Thessalonika,
:Hand. 19: Paulus e.a. in Efeze. De doop der bekering en de christelijke doop. Twee jaren in de school van Tyrannus. De tegenstand van Demétrius.
:Hand. 20: Paulus e.a. in Griekenland, in Asia, in Troas, in Miléte, waar hij de oudsten van de gemeente van Efeze toespreekt. Een afscheidsrede.
Regel 44 ⟶ 55:
Hand. 21-28 De reis van Paulus naar Jeruzalem, de vervolging door de Joden, zijn beroep op de keizer en zijn reis als gevangene naar Rome.
:Hand. 21: Paulus e.a. in Tyrus, Ptolemaïs,
:Hand. 22: Paulus spreekt de menigte toe in de hebreeuwse taal en vertelt zijn bekeringsgeschiedenis.
:Hand. 23: Paulus voor het Sanhedrin. Hij wordt overgebracht naar
:Hand. 24: Paulus' verantwoording tegenover stadhouder Felix.
:Hand. 25-26: Paulus' verantwoording tegenover koning Agrippa.
:Hand. 27: Paulus als gevangene op reis naar Rome; de storm en de schipbreuk.
:Hand. 28: Paulus in Rome.
=== Naar de bereikten ===
Naar de groepen mensen die met het evangelie werd bereikt<ref>Benjamin Elliott Nicholls, ''Handleiding bij het lezen van den Bijbel. Uit het Engelsch'' (Amsterdam: H. Höveker, 1863), blz. 378. </ref>:
Hand. 1—2 vermelden de opstanding en hemelvaart van Christus en de uitstorting van de Heilige Geest als grondslag van het christendom; gebeurtenissen waaraan de uitbreiding van Gods koninkrijk mag worden toegeschreven, en waarop de hoop van de zegepraal van het christendom.
Hand. 2—9 bevat een verhaal van de uitbreiding van het christendom onder de ''Joden'' (van het jaar 33—40).
Hand. 10—12 vermeldt de wijze waarop het christendom is aangenomen door de ''godsdienstige heidenen'': dat is te zeggen, door dezulken die — gelijk Cornelius — reeds voorheen de enige ware God hadden gediend; verder de uitbreiding van Gods koninkrijk onder de Joden (het jaar 40—45).
Hand. 20—28 verhaalt de verspreiding van het Evangelie onder de ''afgodische heidenen'' en de vorderingen bij de Joden en de heidens proselieten (van het jaar 44—62).
=== Naar de plaatsen van handeling ===
Naar plaatsen van zendingsarbeid kan men de volgende indelingen maken:
Hieruit zien wij dat het werk zich uitbreidde vanuit Jeruzalem, volgens de woorden van de Heer Jezus die Hij bij Zijn afscheid sprak: <blockquote>''Hnd 1:8 Maar u zult kracht ontvangen wanneer de Heilige Geest over u komt, en u zult mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het einde van de aarde.'' (Telos) </blockquote>
Regel 84 ⟶ 106:
== Bronnen ==
Voor de eerste versie van dit artikel is, onder toestemming, gebruik gemaakt van tekst uit H. Moll, ''Wat zegt Gods Woord over ...?'', deel 3, blz. 101-104. Oostburg: uitgeverij W.J Pieters, z.j.
Benjamin Elliott Nicholls, ''Handleiding bij het lezen van den Bijbel. Uit het Engelsch'' (Amsterdam: H. Höveker, 1863), blz. 377-382. Tekst hiervan is onder wijziging verwerkt op 17 dec. 2023.
| |||