Anabaptisme
Anabaptisme is een kerkelijke stroming ontstaan in de tijd van de Reformatie. Zij verschilt van andere reformatorische bewegingen doordat zij stelt dat alleen gelovigen gedoopt mogen worden. Omdat destijds iedereen al als kind was gedoopt, betekende het voorbehouden van de doop aan volwassen gelovigen dat men opnieuw gedoopt moest worden.
Woord. Het woord 'anabaptisme' komt van de Griekse woorden ανα, ana = opnieuw, dubbel, en βαπτιζω, baptizo = dopen. De betekenis is dus 'herdopen' of 'wederdopen'. Daarom worden zij ook wel wederdopers genoemd. Zelf geven zij de voorkeur aan de aanduiding dopers.
De termen anabaptisten en wederdopers worden met name gebruikt voor de revolutionaire fase van de doperse beweging. Deze had haar hoogtepunt rond 1534 met de anabaptistische opstand en het rijk van Jan van Leiden in Münster.
Hierna kwam het grootste deel van de doperse beweging onder leiding van Menno Simons in rustiger vaarwater. Tot zijn volgelingen, die internationaal als mennonieten worden aangeduid, behoren uiteenlopende groepen als de progressieve doopsgezinden in Nederland en de conservatieve amish.
██ Nederlandse Doopsgezinden
(verspreid vanuit Emden (Nedersaksen).
██ Zuid- en Centraal-Duitse anabaptisten
(verspreid vanuit Königsberg in Franken)
██ Zwitserse Broeders
(verspreid vanuit Zürich (stad).
██ Hutterieten
(verspreid vanuit Nikolsburg)
Invloed
Het anabaptisme beïnvloedde de dooppraktijk van het baptisme, de evangelische kerken en de pinkstergemeenten.
De doperse opvatting dat de christelijke gemeenten onafhankelijk van de staat dienden te zijn liep vooruit op de moderne scheiding van kerk en staat.
Meer informatie
Anabaptisme, op nl.wikipedia.org.
Bron
Anabaptisme, op nl.wikipedia.org. Enige tekst hiervan is onder wijziging verwerkt op 20 aug. 2023.