Efrem de Syriër

Efrem de Syriër (306-373), ook genoemd Efraïm de Syriër, is de grootste redenaar en dichter van de Syrische kerk, en de voornaamste kerkleraar in Syrië in de 4e eeuw.

Hij werd in 306 geboren te Nisibis in Mesopotamië. Hij ontving onderricht van bisschop Jacob te Nisibis, en werd later leraar aan de bisschoppelijke school te Nisibis. Toen keizer Jovinianus in 363 Nisibis aan de Perzen overgaf, ging Efraïm naar Edessa. Daar woonde hij als een kluizenaar in een hol bij de stad, studeerde en schreef boeken onder bidden en vasten. Hij trad dikwijls als boetprediker op tegen de afgoderij en ketterijen. Hij moet eens een lange reis gemaakt hebben naar de kluizenaars in Egypte en naar Basilius, bisschop in Caesarea. Hij stierf 9 juni 373.

Efraïm is een zeer vruchtbare schrijver geweest. Hij schreef in het Syrisch. Hij wordt „profeta Syrorum" d. i. profeet der Syriërs genoemd. Efraïm liet vele commentaren na, die meer praktisch dan wetenschappelijk zijn; ook zijn er van zijn hand enkele redevoeringen, waaronder 56 tegen de ketters. Daarenboven vervaardigde hij vele mooie kerkliederen, warm van toon en mooi van vorm. Bekend is zijn naam in de theologische wereld door de Codex C. d.i. Codex regius of Codex Efraïm, een codex van het Nieuwe Testament uit de 5e eeuw, waarover heen later in de 12e en 13e eeuw ascetische geschriften geschreven zijn, die echter verwijderd werden.

Efraïm heeft uitspraken gedaan waaruit blijkt dat hij geloofde aan de opname van de vromen vóór de uitstorting van Gods toorn over deze wereld (Pretribulationisme).

Bron

F. W. Grosheide, J.H. Landwehr, C. Lindeboom, J.C. Rullmann, Christelijke Encyclopaedie voor het Nederlandsche volk (Kampen: J.H. Kok, 1925-1931), s.v. Efraïm de Syriër. De tekst hiervan is onder wijziging verwerkt op 1 nov. 2021.