Job (persoon): verschil tussen versies
k
geen bewerkingssamenvatting
k (→Zijn lijden) |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 20:
De rampen veranderen hem echter niet. In ootmoed buigt hij het hoofd, en verklaart, dat Hij die geeft, ook het recht heeft te nemen. Als de satan daarop volhoudt, dat Jobs godsvrucht bezwijken zal, als zijn leven in gevaar gebracht wordt, ontvangt hij verlof zijn lichaam aan te tasten, maar zijn leven moet hij ontzien. Bij al de rampen, waaronder hij reeds gebukt ging, werd nu een verschrikkelijke melaatsheid gevoegd; doch ook nu sprak de vrome man als zijn geloof uit, dat de mens niet alleen het goede, maar ook het kwade van God ontvangen moet.
[[Bestand:Job and his friends.jpg|miniatuur|557x557px|Job en zijn vrienden. Schilderij van Ilja Repin, olieverf op doek (1869)]]
De zwaarste verzoeking echter wacht hem nog. Om hem in zijne ellende te troosten, komen tot hem drie van zijn vrienden, [[Elifaz]], [[Bildad]] en [[Zofar]]. <blockquote>''Job 2:11 Als nu de drie vrienden van Job gehoord hadden al dit kwaad, dat over hem gekomen was, kwamen zij, ieder uit zijn plaats, Elifaz, de Themaniet, en Bildad, de Suhiet, en Zofar, de Naämathiet; en zij waren het eens geworden, dat zij kwamen om hem te beklagen, en om hem te vertroosten.'' (SV)</blockquote>Zij vinden hem zo veranderd, dat zij hem niet herkennen. Zeven dagen en zeven nachten zitten zij bij hem op de grond, zonder te spreken, in hevige droefheid (Job 1-2). Zij hadden het ongeluk van hun vriend voor het gevolg van verborgen misdrijf gehouden. Maar wat zij nu zien, overtreft nog verre hun verwachting; troosten kunnen zij niet, hun stilzwijgen is een stil verwijt. Niet in staat dit langer te verdragen, barst de lijder in een bittere jammerklacht uit en vervloekt de dag van zijn geboorte (Job 3).
Hierop nemen de drie vrienden het woord. De vraag, waarover zij eigenlijk met Job de strijd voeren, is het verband tussen Gods rechtvaardig wereldbestuur en het lijden van de godvruchtigen. Naar hun mening is de mate van uitwendig geluk, dat aan de mens te beurt valt, de onbedrieglijke maatstaf ter beoordeling van zijn godsvrucht. Grote rampen bewijzen dan ook de goddeloosheid van de lijder. Deze uiterlijke opvatting van de leer der vergelding ergerde Job in de hoogste mate en was voor hem gevaarlijker beproeving, dan de rampen, welke hem getroffen hadden. De satan hoopt daarom, dat hij, door zijn vrienden overtuigd en tot wanhoop gebracht, God zal verlaten en zo hem de zegepraal in de wedstrijd verschaffen. Het gevaar wordt groter, als de drie vrienden één voor één de rechtvaardigheid van Gods wereldbestuur verdedigen, en in het begin meer bedekt, dan meer duidelijk, eindelijk onbewimpeld als hun gevoelen uitspreken, dat Job zo zwaar moet lijden, alleen omdat hij zozeer gezondigd heeft. Indien hij niet een afschuwelijk en diep gevallen zondaar was, God zou hem niet op deze wijze bezocht hebben, zo luidt hun beweren.
Job geeft hen, die gekomen waren om hem te vertroosten, te kennen hoe hij zich onder hun woorden voelt:
''Job 16:2 ... gij allen zijt moeilijke vertroosters. (...) Job 16:4 Zou ik ook, als gijlieden, spreken, indien uw ziel ware in mijner ziele plaats? Zou ik woorden tegen u samenhopen, en zou ik over u met mijn hoofd schudden? Job 16:5 Ik zou u versterken met mijn mond, en de beweging mijner lippen zou zich inhouden. (SV)''
''Job 19:2 Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen? Job 19:3 Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij. (SV)''
In deze zwaarste van alle verzoekingen blijft Job evenwel aan God trouw. Hij wijst op zijn onwankelbare bewustheid van zijn onschuld, en toont aan, dat zijn vrienden niet in staat zijn hem te troosten, hem beter te onderrichten aangaande Gods wereldbestuur, of de geheime oorzaak van zijn groot lijden op te sporen. Door zijn krachtige antwoorden en bondige redenen worden zij tenslotte zo volkomen weerlegd, dat zij niet meer weten wat te zeggen.
| |||