Kerkgeschiedenis der middeleeuwen: verschil tussen versies
k
geen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 8:
Deze tijd kan in drie tijdvakken worden verdeeld:
1. 590<ref>H.A. van der Mast, ''Beelden en schetsen uit de kerkgeschiedenis'' (Amsterdam: H.A. van Bottenburg, 1924) blz. 582, laat het 1e tijdvak beginnen in het jaar 594. </ref> - 1073: Het ontstaan van de Romaans-Germaanse kerk.
Van het jaar 590 tot Gregorius VII (1073 n.C.)
2. 1073 - 1294: De bloeitijd van de pauselijke kerk
Regel 16:
== 590 - 1073: het ontstaan van de Romaans-Germaanse kerk ==
Het eerste tijdvak van de middeleeuwse kerkgeschiedenis loopt van het het jaar 590 tot Gregorius VII (1073). Dan ontstaat de Romaans-Germaanse kerk.
596. Paus Gregorius stuurt 40 missionarissen, met aan het hoofd Augustisnus, naar de Angelsaksers in Zuid-Engeland.▼
'''Bisschoppen.''' Oorspronkelijk waren in de Christelijke Kerk alle opzieners ('bisschoppen') gelijk, doch langzamerhand werd aan de bisschoppen van de metropolen of moedersteden (Jeruzalem, Antiochië, Alexandrië, Rome en Constantinopel) een hoger gezag toegekend, totdat later de bisschoppen van Rome en Constantinopel elkaar het oppergezag over de Kerk betwistten.
622. De Hidjra (= vlucht) van Mohammed; markeert begin van de Islamitische jaartelling▼
636. Isidoris van Sevilla gestorven.▼
De bisschop van Constantinopel, die de titel van ''Patriarch'' aannam, werd gesteund door de gehele Kerk van het Oosten, die van Rome door het Westen. Eerstgenoemde genoot dikwijls de machtige steun van de Keizer, die te Constantinopel zijn residentie had, maar deze steun was zeer wisselvallig; een kleinigheid kon hem de steun ontnemen. Bovendien hielden de Keizers gaarne de invloedrijke bisschop van Rome te vriend om hun wankele heerschappij in het Westen te schragen.
637. Omar verovert Jeruzalem.▼
638. Monotheletische Ekthesis van Heraclius.▼
De bisschoppen van Rome toch waren de vraagbaak voor ieder in het Westen en door hun rechtzinnigheid in de leer stonden ze in hoge achting. Vooral Leo I de Grote (paus van 440-461) en Gregorius I de Grote (paus van 590-604) hebben de grond gelegd voor het pauselijk gezag. Eerstgenoemde verkondigde de leer, dat Petrus de eerste bisschop van Rome was geweest; de latere bisschoppen waren dus zijn opvolgers en de kerk van Rome was derhalve de rots, waarop de gehele Christelijke Kerk rustte. Beiden, Leo en Gregorius I, waren krachtige figuren, maar laatstgenoemde heeft bedroevend veel bijgedragen tot verbastering van de Kerk.
650. Omstreeks deze tijd beëindigen de Langobarden hun veroveringen.▼
664. Synode te Streanes-Halch.▼
'''Monnikenwezen.''' Het monnikendom, uit het Oosten naar Europa overgebracht, is vooral door de arbeid van Benedictus van Nurcia (529) voor het Westen van Europa tot zegen geweest en werd dit nog meer tijdens de kerstening van deze landen.
677. Wilfried onder de Friezen.▼
680. Willibrord onder de Friezen.▼
'''Verval van de Oosterse Kerk.''' De Grieksch-Romaanse Kerk werd al meer door inwendige twisten verscheurd; al meer werd afgeweken van de zuivere waarheid; het geloofsleven taande en de Kerk werd al meer bedreigd door de opkomende en steeds wassende macht van de Islam. Door al deze oorzaken kwam de Oosterse Kerk steeds meer in verval.
692. Zesde oecumenische concilie te Constantinopel.▼
'''Groei van de Westerse Kerk.''' Maar toen de Kerk in het Oosten al meer achteruit ging, groeide de Kerk in het Westen steeds meer door het toetreden van vele heidense volken tot de Kerk van Rome. De tijd tussen de 6e en de 9e eeuw vormt het glanspunt voor de kerstening van West-Europa, en de namen van [[Patrick]] (5e eeuw), [[Columbanus]] (6e-7e eeuw), Eligius (7e eeuw), Willibrord (7e-8e eeuw), Bonifacius (7e eeuw) en Ansgar (9e eeuw) zullen als Evangelieboden evenmin vergeten worden, als het werk van [[Karel de Grote]] (8e-9e eeuw) tot verbreiding van het Christendom. Ten gevolge van de toetreding der meeste gekerstende volken tot de Kerk van Rome, nam de invloed van die Kerk, maar ook van haar bisschop steeds toe. In het begin van de 7e eeuw nam de bisschop van Rome die titel 'paus' aan, d.i. 'vader'. Het schenken van grondgebied aan Rome's bisschop door Karel de Grote en diens vader legde de grond tot de latere Kerkelijke Staat.
Maar al klom de Romaans-Germaanse Kerk steeds meer in macht en aanzien, vrij was ze niet. De machtige Frankische koningen, ook Karel de Grote, oefenden heel wat invloed uit ook op de inwendige zaken van de Kerk en bij de benoeming van de bisschoppen. Dit gaf vaak aanleiding tot heel wat wrijvingen, want de pausen zagen vele dingen, die de Kerk betroffen, heel anders in dan de koningen en de keizers. De kibbelarijen tussen paus en keizer namen steeds toe en bereikten haar toppunt bij 't begin van het tweede tijdvak.
Tijdtafel van gebeurtenissen:
▲
711. De Saracenen veroveren Spanje.
Regel 166 ⟶ 193:
1046. Synode te Sutri.
'''''1054'''. Scheiding van de Oosterse en Westerse
1056-1106. Hendrik IV, keizer.
Regel 298 ⟶ 325:
H.P. Hoffmann, G.A.N. Andries, D.A.M. Timmermans, J.B. Uytterhoeven, ''De geschiedenis van het christendom voor jonge mensen verhaald en getekend'' (Orbis en Orion Uitgevers N.V., 1982), deel 4: ''De tijd van de volksverhuizingen''.
H.A. van der Mast, ''Beelden en schetsen uit de kerkgeschiedenis''. Amsterdam: H.A. van Bottenburg, 1924. Tekst hieruit is verwerkt.
== Voetnoten ==
| |||