Gevangene: verschil tussen versies

 

De eerste reclasseringsinstelling in Nederland was het ''Nederlandsch Genootschap tot Zedelijke Verbetering der Gevangenen'', in 1823 gesticht door de christenweldoener Willem Hendrik Suringar (1790-1872). Een schrijver verklaarde in 1840 wat met 'zedelijke verbetering' bedoelt wordt:

 

"''De dronkaard moet zijne liefde tot den drank, de wraakgierige zijnen lust, om zich te wreken, afleggen; de dief moet niet weder stelen: dat is het, wat men verlangen kan en verlangen moet. Ja, nog meer dan dat: de dief moet het stelen niet alleen nalaten, omdat er straffe op volgt, maar omdat het ongehoorzaamheid is aan God, den oppersten Wetgever. In plaats van liefde tot de zonde, moet er liefde tot God, den Zaligmaker en de deugd in het hart wonen.''"<ref>Uit: W.H. Suringar, ''Bezoeken in de Gevangenis'', ''enz.,'' [https://www.dbnl.org/tekst/_vad003184001_01/_vad003184001_01_0080.php blz. 216-2017]. </ref>[[Bestand:Portret Anna Barbara van Meerten-Schilperoort (1778-1853) door Philippus Velijn (cropped).jpg|miniatuur|Anna Barbara van Meerten-Schilperoort]]In 1832 bezocht de welgestelde christin Anna Barbara van Meerten-Schilperoort (1778-1853) als eerste vrouw van Nederland, vrouwen in de gevangenis. Ze spoorde andere vrouwen aan om vrouwelijke gevangenen te bezoeken. Het bezoeken van gedetineerden was in die tijd geenszins betamelijk voor vrouwen en zeker niet voor ‘welgestelde dames’. Maar haar echtgenoot, de hervormde predikant Hendrik van Meerten (Sint Janskerk), stond achter haar.