Vervolging van christenen

Vervolging van christenen is het volgen of opzoeken van christenen met het oogmerk hen te straffen. Over de betekenis van 'vervolgen', zie Vervolging.

Leer en voorbeeld van de Heer

De Heer Jezus heeft, bij de uitzending van de twaalf, zijn leerlingen gewaarschuwd voor de mensen, die hen zouden vervolgen, overleveren en mishandelen (Matth. 10:16v). Leerlingen die huis en familie achterlaten terwille van de Heiland en het evangelie, zouden vervolgd worden.

Mr 10:29 Jezus zei: Voorwaar, Ik zeg u: er is niemand die zijn huis, broers, zusters, moeder, vader, kinderen of akkers heeft verlaten ter wille van Mij en ter wille van het evangelie, 
Mr 10:30 die niet honderdvoudig ontvangt, nu in deze tijd: huizen, broeders, zusters, moeders, kinderen en akkers, met vervolgingen, en in de toekomstige eeuw eeuwig leven.
(TELOS)

Hij heeft zijn leerlingen ook geleerd hoe ze zich hebben te houden. De Heiland, die later zelf is overgeleverd, mishandeld en gekruisigd, heeft hen een voorbeeld nagelaten. 

Huidige verdrukking

Wereldwijd worden ongeveer 100 miljoen christenen vervolgd of verdrukt (2009). Open Doors, een organisatie die zich inzet voor vervolgde christenen, houdt een ranglijst bij van landen waar christenen vervolgd en verdrukt worden.    

Kaart: Ranglijst christenvervolging 2016 (bron: Open Doors). In de donkerrood gekleurde landen is de verdrukking het zwaarst.

Noord-Korea stond van 2002 tot 2016 op nummer 1 van de ranglijst. Open Doors kent landen punten toe op basis van factoren als de wetgeving rond godsdienstvrijheid, de vrijheid om een gemeente te kunnen stichten en het aantal christenen dat wordt gemarteld en vermoord).

In zeven van de tien landen waar de christenen het meest verdrukt worden (in 2008) is de Islam de staatsgodsdienst (Saoedi-Arabië, Iran, Afghanistan, Somalië, de Malediven, Jemen en Oezbekistan). Twee landen hebben een communistische regering (Noord-Korea en Laos). Zie ook Egypte. 

Zes christenen gedood in Pakistan In Pakistan zijn zes christenen, onder wie vier vrouwen en een kind, omgekomen nadat hun huizen door woedende moslims in brand waren gestoken. Moslims in de stad Gojra in de provincie Punjab vielen christelijke buurten aan na geruchten dat christenen een koran hadden ontheiligd. Ze staken veertig huizen en enkele kerken in brand. Enkele dagen eerder waren in een dorp in de buurt al tientallen huizen van christenen in brand gezet. Volgens de autoriteiten is het geweld een gevolg van misleiding door religieuze extremisten. Uit een eerste onderzoek blijkt dat er geen koran is ontwijd. Zo'n vier procent van de 170 miljoen Pakistanen is christen. Radio Nederland Wereldomroep, nieuwsbericht 1 aug. 2009

Vooral moslims die christen zijn geworden kunnen het zwaar te verduren krijgen in de moslimgemeenschap. Dat geldt ook voor ex-moslims in Westerse landen. Het volgende getuigenis van een ex-moslimmeisje (17 jaar) uit de Amerikaanse staat Ohio spreekt voor zichzelf. Ze is doodsbang om terug te keren naar haar ouderlijk huis: video (Engels, 7 minuten, op Youtube.com).

Geschiedenis

In de eerste eeuwen na Chr. werden gelovigen dikwijls vervolgd. Niet weinige geloofsgetuigen stierven een gewelddadige, smartvolle, bloedige dood (zie Bloedgetuige, Martelaar). Onder de heidense keizers van Rome hebben tien bloedige vervolgingen van de christenen plaatsgevonden:  

1. De eerste vervolging onder keizer Nero
2. De tweede vervolging onder keizer Domitianus
3. De derde vervolging onder keizer Trajanus (keizer 98 - 117 n.C.)
4. De vierde vervolging onder keizer Antoninus (midden 2e eeuw)
5. De vijfde vervolging onder keizer Septimus Severus
6. De zesde vervolging onder keizer Maximinus
7. De zevende vervolging onder keizer Decius (keizer 249-251 n.C.)
8. De achtste vervolging onder de keizers Valerianus en Gallienus
9. De negende vervolging christenen onder keizer Aurelianus
10. De tiende grote en bloedige vervolging van de christenen, begonnen onder de keizers Diocletianus en Maximianus, en voortgezet onder Maxentius, Licinus en Maximinus, tot in het zevende jaar van Constantinus (of Constantijn) de Grote. 

De derde vervolging tegen de Christenen is begonnen op bevel van Trajanus, Romeins keizer 98 - 117 n.C. Hij was opgehitst door Mamertinus, stadhouder te Rome, en Tarquinus, overste van de heidense afgoderijen. De afgodendienaars brachten ook geld op, en gaven schatting om de Christenen te vervolgen en uit te roeien, alles onder het voorwendsel, dat de christenen onwillig waren om de goden te aanbidden en met offeranden te vereren, en dat zij vijanden van hen en van de Romeinse republiek waren. Onder de regering van Trajanus moesten christenen Christus vervloeken om verder te mogen leven. Trajanus liet christenen niet opsporen, en iemand mocht niet anoniem een christen opgeven. Toch zijn er vele christenen onder deze Romeinse keizer vermoord. Onder de martelaren in deze tijd zijn de voornaamste: Simeon, opziener van de gemeente van Christus te Jeruzalem (marteldood in het jaar 109 n.C.), en Ignatius, opziener van de gemeente van de Heer te Antiochië. 

De vijfde vervolging van de Christenen barstte uit in het begin van de 3e eeuw, in het tiende jaar der regering van Septimius Severus, Romeins keizer van 193 -211. De aanleiding tot deze vervolging was, dat de eerrovers en lasteraars allerlei valse beschuldigingen uitstrooiden jegens de Christenen, namelijk, dat zij oproerige lieden waren, die zich jegens de keizerlijke majesteit misdroegen, doodslagers, tempelrovers, bloedschenders, die in hun samenkomsten de kaarsen uitbliezen en zich aan allerlei ontucht en ondeugd overgaven, kindermoordenaars, menseneters gelijk, dat zij een ezelskop als God vereerden, maar bovenal dat zij de goden verachtten, en dat daarom vanwege hen ongeluk en rampen de mensen was overkomen. De hevigste vervolging had plaats, nadat de gelovigen Eusebius en Tertullianus in Afrika hun geschriften hadden opgesteld. Een grote menigte Christenen werd naar Alexandrië, in Egypte, gebracht, waar zij om de naam van Christus op velerlei wijzen gedood werden. Tot de voornaamste martelaren van die tijd behoren Leonidas, de vader van kerkleraar Origenes, en Irenaeüs, opziener.

De zevende vervolging van de Christenen ontstond omtrent het jaar onzes Heeren en Zaligmakers 250, een zeer grote en wrede vervolging, en wel onder de regering van keizer Decius, gewoonlijk de zevende genaamd. Decius regeerde van 249-251. Sommigen dachten dat hij de vervolging beval uit haat jegens keizer Filippus, die de christelijke godsdienst had aangenomen. Maar Cyprianus, die in die tijd leefde, schrijft de aanleiding tot deze vervolging aan de Christenen zelf toe. "Men moet (zegt hij) het inzien en belijden, dat de grimmige en vernielende benauwdheid, die onze kudde voor het merendeel verwoest heeft en nog zonder ophouden verwoest, om onze zonden ons is overkomen, omdat wij de weg des Heeren niet bewandelen, en de hemelse geboden ons tot onze zaligheid gegeven, niet bewaren. Onze Heere heeft de wil Zijns Vaders volbracht, en wij volbrengen de wil van onze Heere niet. Ieder onzer benaarstigt zich om geld en goederen te vergaderen, de hovaardij na te jagen; men maakt zich schuldig aan afgunst en tweedracht, verzaakt de eenvoudigheid en verloochent de boze wereld alleen niet woorden en niet met daden, behaagt zichzelf en mishaagt allen. Wij worden aldus geslagen, gelijk wij verdienen; want welke plagen, welke slagen verdienen wij niet?" etc.

En elders schrijft hij: "Indien men de oorzaak van de jammer en het ongeluk kent, zal men gemakkelijk een geneesmiddel vinden voor de wond. De Heere heeft Zijn huisgezin willen beproeven; en, aangezien de langdurige vrede, de lering en tucht, die ons van de hemel gegeven waren, bedorven had, zo heeft de hemelse straf het onmachtige, ja bijna had ik gezegd het slapende geloof, wederopgewekt. En, daar wij door onze zonden nog meer verdienden te lijden, heeft nochtans de allerbarmhartigste Heere zo genadig met ons gehandeld, dat al wat er is geschied, veeleer een bezoeking scheen dan een vervolging. Ieder benaarstigde zich, om zijn bezittingen te vermeerderen, en men vergat wat de gelovigen of de Christenen in de tijd der Apostelen. gedaan hebben, of altijd behoorden te doen; men wendde, integendeel, alle naarstigheid aan, om als door een onverzadigbare brand van gierigheid de rijkdommen op te hopen en te vermeerderen. Onder de priesters vond men geen behoorlijken ijver om God te dienen; onder de dienaars geen oprecht geloof, in de werken geen barmhartigheid, in de zeden geen tucht." Tot dusverre Cyprianus.

In deze bloedige vervolging werden vele Christenen, uit de aanzienlijken en uit de lage stand, in vele landen en steden van het gehele keizerrijk onder ongehoorde pijnigingen ter dood gebracht. 

Van de martelaren kunnen genoemd worden: Alexander, opziener van de gemeente te Jeruzalem; Babylas, opziener van de gemeente te Antiochië. Alexandrië was als het ware de schouwplaats van alle tirannie. Daar werd onder anderen omgebracht de bejaarde man Metranus, de vrouw Coïntha, de bejaarde maagd Apollonia, en Serapion.

Meer informatie

Anoniem, Het Offer des Heeren, 1570. Brieven van doopsgezinde vervolgden uit het midden van de 16e eeuw. Online tekst.

Bron

Adrianus Haemstede, Historie der martelaren; Die, om de getuigenis der evangelische waarheid, hun bloed gestort hebben, van Christus onze Zaligmaker af tot het jaar 1655. Amsterdam: 1671. Herziene druk 1881. Online: http://www.iclnet.org/pub/resources/text/nederlandse/haemstedius-martelaren.htm. Hieraan is tekst ontleend.