Jehu

Jehu is in de Bijbel de naam van verschillende mannen:

1. een nakomeling van Juda;

2. een van de Simeonieten;

3. een der helden van David, uit het geslacht van Saul;

4. een profeet van God, de zoon van Hanani. Koning Baësa van Israël kondigde hij de gehele ondergang van zijn geslacht aan, welke profetie door Zimri vervuld werd. Vele jaren later was hij werkzaam onder de regering van de koning Josafat, die hij met vrijmoedigheid wegens zijn verbond met Achab berispte. Hij is de schrijver van een geschiedkundig werk, waarvan in het tweede boek der Kronieken melding wordt gemaakt;

5. een koning over Israël, gedurende 28 jaren, van het jaar 841-813 vóór Chr..

Tijdbalk: de koningen van Israël en Juda De jaartallen zijn meerendeels ontleend aan Bijbels ontstaansmodel; tijdbalk Masoreten (Stichting De Oude Wereld, 2009).

Vanwege de profeet Elisa tot koning gezalfd, trok hij van Ramoth in Gilead, waar hij aan het hoofd van een vrij grote krijgsmacht stond, naar Jizreël, om het hele geslacht van Achab uit te roeien. Na dit volbracht te hebben verwoestte hij de Baälstempel te Samaria en liet alle Baälspriesters doden. Wel verkreeg hij de goddelijke goedkeuring wegens zijn ijver voor de afschaffing van de afgoderij en zijn gehoorzaamheid aan de goddelijke opdracht, maar zijn wreedheid ging te ver en was te streng. Bovendien liet hij de kalverendienst te Dan en Bethel bestaan. Daar de Syriërs het gehele Overjordaanse gebied aan zijn rijk ontrukten, zien wij dat ook de uitwendige bloei van zijn regering niet groot is geweest. Onder zijn opvolger waren de Syriërs bijna meesters van het gehele land. Jehu stierf te Samaria.

Bron

P.J. Gouda Quint, Woordenboek des Bijbels, inzonderheid ten gebruike bij de Statenvertaling. Haarlem: De erven F. Bohn, 1866. Tekst van het lemma 'Jehu' is op 14 juli 2017 verwerkt.